خیلی هامون با این جمله ی””اگه بشه، چی میشه“” آشنا هستیم و متاسفانه یا خوشبختانه از آن استفاده می کنیم. متاسفانه چون در اکثر موارد همراه این صحبت ها عملی نیست و کار اجرایی نمی شود و خوشبختانه چون حداقل به فکر خوبی ها و قشنگی ها هستیم و بودن آن ها رو لازم می دونیم که به هر حال جای شکرش باقیه.
ولی آیا لازم دونستن یک چیز به منزله بودن اون هست؟ مسلما خیر و یا آیا فقط باید دلمون رو به همین حرف ها و جمله ی معروف اگه بشه، چی میشه خوش بکنیم و یا نه باید دست به کار بشویم و جمله مان را به سمت عملی شدن حرکت دهیم. مسلما باید به آن عمل شود،در این صورت است که حرف ها و صحبت ها معنا میشوند. ولی متاسفانه در این دوران که در آن زندگی می کنیم، اکثر افراد توانایی عجیبی در صحبت کردن دارند و خداوکیلی آن قدر بعضی از حرف هایشان زیباست که باید آن ها را با آب طلا نوشت و در بلند ترین مکان شهر نصب کرد. ولی چه فایده…. تا عمل در کار نباشد هیچ سودی نیز حاصل نمی شود.
به قول جناب سعدی”” به عمل کار برآید به گفتار نیست “” و یا به قول فیروز دودکش : به قمپز در کردن و لغز خوندن نیست. باید دست به کار شد.
ولی منظورم این نیست که حرف زدن هیچ فایده ای ندارد و باید دور آن را خط کشید،نه، بلکه باید به حرف هایمان رنگ عمل بدهیم و آن ها را روی کار بیاوریم. ولی باز هم متاسفانه عده ای همچنان افسار صحبت کردن را به دست گرفتند و به سرعت می تازند و گاهی حتی به فکر خودشان هم رحم نمی کنند، چه برسد به گوش اطرافیان و دیگران.
بعضی ها انگار روزه سکوت داشتند و حالا وقت افطارشان است و باید تا می توانند صحبت کنند . نکته جالبی که در این میان به چشم می خورد این است که بعضی ها هم ماشاا… حرف ها کم نمی آورند و در نهایت دست به دامان خلاقیت و قوه ی تخیل خویش می شوند. ولی چه سود…. باید از همین حالا تلاش کنیم و تغییری در جملات خود ایجاد کنیم تا تشویق، به عمل کردنشان شوبم. باید اگر ها و شاید ها و ممکن های اضافی و از سر تنبلی را از لیست لغات خود پاک کنیم و بجای آنها لفظ باید را به کار ببریم و خود را به سمت عمل شوق دهیم. در ضمن کار یکی دو نفر هم نیست،بلکه همه باید با هم این تغییر را شروع کنیم؛ از فرد اول جامعه تا یک فرد روستایی در کوچک ترین نقطه کشو . باید تلاش کنیم تا اگر ها را باید کنیم. و بگوییم:
اگر بشه ، نه! باید بشه….
