اختصاصی نشریه اینترنتی نوجوان ها
فریدالدین ابوحامد محمد بن ابوبکر ابراهیم بن اسحاق عطار نیشابوری، شاعر و عارف نامی ایران در حدود سال ۵۴۰ متولد شد و در ۶۱۸ هـ.ق، جهان را بدرود گفت. مقبرهٔ عطار نیشابوری در فاصلهٔ ۶ کیلومتری شرق نیشابور، در نزدیکی امام‌زاده محروق و آرامگاه خیام واقع گردیده است. ساختمان قدیمی مقبره، از آثار امیرعلی شیر نوایی و دورهٔ سلطان حسین بایقرا است که در کتاب تذکرهٔ دولت شاه بدان اشاره کرده است، جز سنگ میلهٔ بالاسر قبر که تاریخ بنایش ظاهراً ۸۹۱ هـ.ق بوده، چیزی باقی نمانده است. در اواخر دوران محمد علی شاه قاجار، نیرالدوله – والی خراسان – که عازم مشهد بود، دستور داد بقعه‌ای بر مزار عطار احداث کنند؛ ولی به علت انقلاب و بازگشت نیرالدوله به تهران، آن بنا به صورت بقعهٔ گنبددار ساده و آجری باقی ماند. در دورهٔ اخیر، انجمن آثار ملی در دو مرحله (۱۳۳۲ و ۱۳۳۷ هـ.ش) نسبت به تکمیل بنا و کاشیکاری و تزئین آن اقدام کرد و بنای قبلی را به صورت مناسبی درآورد. بنای فعلی با نقشهٔ هشت ضلعی با گنبد کاشیکاری شدهٔ پیازی شکل، دارای چهار درِ ورودی است. ورودیِ اصلی بنا از ضلع شمالی آن است. در نمای خارجی بنا، چهار غرفه طراحی شده که با کاشی‌های سبز و زرد و آبی تزئین شده‌اند. نمای داخلی بنا از گچ پوشیده شده و دارای چهار شاه‌نشین است. قبر عطار نیشابوری در وسط این بقعه قرار دارد و در سمت جنوب غربی سنگ قبر، ستون سنگی هشت‌ترکی به ارتفاع سه متر نصب شده است. مساحت زیربنای آرامگاه، ۱۱۹ مترمربع است و در طرف چپ درِ ورودی، پلکانی آجری جهت دسترسی به پشت‌بام تعبیه شده است. بنای آرامگاه دارای حیاط و باغچهٔ سرسبزی است که مقبرهٔ کمال‌‌‌الملک در آن قرار دارد.
