آسمان چگونه دیده می شود؟

اختصاصی نشریه اینترنتی نوجوان ها

به راحتی می توان درباره ستارگان و اجرام آسمانی داخل فلک بزرگ – فلک آسمانی –  فکر کرد. در مرکز این فلک، زمین قرار دارد که مانند فرفره از شرق به غرب می چرخد و یک چرخش را در یک روز کامل می کند. در نتیجه، اجسام آسمانی با حرکت آهسته سرتاسر آسمان از شرق به غرب ظاهر می شوند.

به این نکته بایستی توجه داشت که عرض جغرافیایی فرد بر روی زمین است که تعیین می کند چقدر از فلک آسمانی را می توان دید. یعنی اینکه چقدر از شمال یا جنوب خط استوا فاصله دارید. اگر فرد دقیقا در قطب شمال قرار داشته باشد، با قطب آسمانی شمال که دقیقا بالای سر شما قرار دارد قادر خواهید بود نیمه شمالی آسمان را ببینید. اگر در عوض روی خط استوا (با خط استوای آسمانی در بالای سر خود) قرار داشته باشید، می توانید تمام مسیر را از آنجا تا قطب های آسمانی را ببینید که در افق های شرق و غرب قرار می گیرند. همان طور که زمین می چرخد، اجسام روی فلک آسمانی در شرق بالا طلوع می کنند و در غرب غروب می کنند و می توانید تمام آن ها را در مسیر یک سال ببینید.

البته، بیشتر مردم در عرض جغرافیایی متوسط زندگی می کنند، بنابراین منظره شان از آسمان جایی بین این دو محدوده قرار دارد. مردم می توانند تمام یکی از نیمکره آسمانی را در طول سال به علاوه قسمتی از دیگری ببینند. هر چه به خط استوا نزدیک تر باشید، درصد دیدن نیمکره آسمانی بیشتر خواهد بود.

چرخ و فلک زمین

حرکت زمین به دو تقسیم بندی پایه برای سیستم ثبت و نگهداری زمان تعریف می شود: سال و روز. زمین به دور محور خود یک بار در روز می چرخد، در حالی که یک سال طول می کشد تا به دور خورشید بچرخد. همان طور که خورشید در امتداد مدار خود می چرخد، خورشید در حرکت در مقابل ستارگان دور ظاهر می شود. از این رو، یک تغییر تدریجی در ستارگان بر نمایش از شب تا شب وجود دارد. به عنوان مثال، صورت های فلکی گاو نر و دو پیکر که در ماه های ژانویه و فوریه دیده می شوند پشت خورشید 6 ماه بعد پنهان و در نور خورشید ناپدید خواهند شد. بعد از 6 ماه دیگر، زمین به جایی که حرکت را آغاز کرده بود باز می گردد و آن صور فلکی دوباره قابل رویت می شوند.