پرسش

من ۱۷ ساله هستم، از بچگی ارتباط درستی با اطرافیانم نداشتم و بیشتر گوشه گیر بودم و بازی های انفرادی را دوست داشتم. از لحاظ درسی واقعا عالی هستم ولی همه اطرافیانم از من فراری هستند و می گویند که اخلاق نداری. من در مدرسه دوستان زیادی داشتم ولی جدیدا سر هر موضرع کوچکی کلا با من قطع رابطه می کنند، حتی وقتی بفهمند اشتباه کرده اند باز هم من باید بروم و پیش قدم شوم یا بهتر است بگوبم دوستان من کسانی هستند که برای منافع خودشان با من دوست شده اند، چون مثلا یکی از دوستانم به من گفت که وقتی تازه به مدرسه ما آمده بوده است، احساس تنهایی و افسردگی او باعث شده است با من دوست شود. من قبول دارم کمی زودرنج هستم ولی هیچ وقت دل اطرافیانم را نمی شکنم و برایم مهم هستند. من حتی در خانه هم بیشتر اوقات تنها در اتاقم هستم و کم حرفم. من در مدرسه هم تنها هستم تقریبا… می شود راهنماییم کنید؟؟

پاسخ خانم دکتر سلیقه دار، مشاور و روانشناس سایت

دوست خوبم

این اخلاق خوبی است که برای دوستی ها پیش قدم می شوی حتی اگر بدانی که مقصر هم نبودی. اما ادامه آن می تواند این عادت را برای دوستانت ایجاد کند که همیشه انتظار پیش قدم شدن تو را داشته باشند.
به همین دلیل گاهی هم نوع پیشقدم شدن را تغییر بده مثلا گاهی فقط یادآوری کن که با آن ها قهر نیستی، گاهی بهشون بگو که اگر اشتباهی کردی متاسفی اما زیاد اصرار نکن و… یعنی به این ترتیب طوری رفتار کن که اطرافیانت عادت نکنند که رابطه دوستی را تنها از طریق تو توقع داشته باشند اما حس تو را بدانند.

در مورد زودرنج بودنت هم باید بدانی هر قدر بیشتر در تنهایی بمانی همان اندازه هم این رفتارت تشدید می شود. وقتی در ارتباط با دیگران هستی قوی تر می شوی و کمتر از دیگران چیزی به دل می گیری. در عین حال گاهی از حس دلگیری که از دیگران پیدا می کنی بگذر و رهایش کن. به خودت بگو: میدونم ناراحت شدی اما اونقدر هم این موضوع ناراحت کننده نیست.

این قبیل گفتگوها تو را خیلی بیشتر مقاوم می کند.

موفق باشی

کاربران عزیز

شما می توانید سؤال خود را از طریق راه های زیر ارسال نمایید:

1- ارسال پرسش از طریق دیدگاه (کادر پایین صفحه)

2- ارسال پرسش به آدرس ایمیل info@nojavanha.com

3- ارسال پرسش به آیدی تلگرام @site_nojavanha