اختصاصی نشریه اینترنتی نوجوان ها
” یا ایها الذین امنوا کتب علیکم الصیام کما کتب علی الذین من قبلهم لعلکم تتقون ” ( سورۀ بقره – آیۀ 183 )
بر اساس آیه ی شریفه ی فوق، خداوند فقط کسانی را که مزین به صفت ایمان هستند به سفره ی ماه مبارک رمضان دعوت می کند. او بر خلاف مهمانی های مرسوم، در این سفره غذایی به نام روزه قرار داده است. روزه یک نعمت الهی است که مؤمنین از لذت و شیرینی معنوی آن بهره مند می شوند و آن را با لذت های دنیایی عوض نمی کنند؛ زیرا می دانند لذایذ دنیوی، موقتی و تمام شدنی است اما لذت روزه داری تمام ناشدنی و جاویدان است.
افراد غیر مؤمن به سبب ناآگاهی، خود را از این نعمت معنوی محروم می کنند و مشغول لذایذ چند روزه ی دنیا می شوند اما در عالم آخرت وقتی پاداش روزه داران را با چشم خود مشاهده می کنند خود را غرق در ضرر و زیان می بینند و از کرده ی خود تأسف می خورند؛ در حالی که پشیمانی و تأسف، دیگر برای آنان سودی نخواهد داشت.
مگر پاداش روزه داران چیست؟
در حدیث قدسی آمده است: ” الصوم لی و أنا اجزی به “
روزه مال من است و خودم پاداش آن هستم.
با آن که همه ی عبادات برای خداوند است و او مالک هستی است اما در میان عبادات، خداوند فقط روزه را به خود نسبت داده است.
دلیل این مطلب چیست؟
انسان هر عبادتی انجام دهد به غیر از خداوند، دیگران هم آن را مشاهده می کنند؛ همچون نماز خواندن، حج گزاردن، جهاد کردن، امر به معروف، پرداخت خمس، زکات و … ممکن است آگاهی مردم موجب تعریف، تمجید و ستایش شود و احتمال دارد عبادت برای خوشایند مردم نیز انجام شود. در این حالت، انسان نمی تواند نیت خود را برای خدای متعال خالص نماید؛ زیرا در نیت انجام آن عبادت، هم رضایت خداوند را لحاظ می کند و هم رضایت مردم را و این نوعی شرک است و خلوص محض برای خداوند تحقق نمی یابد.
اما روزه، نگه داری نفس از گناهان به طور سری و پنهانی است نه آشکار و هیچ کس از آن آگاه نمی شود جز خدا؛ پس در آن خلوص محض نهفته است.
انسان می تواند در خلوت خود که هیچ کس حضور ندارد، بخورد، بیاشامد و به دروغ در میان مردم ادعای روزه داری کند اما روزه دار واقعی چنین کاری نمی کند؛ زیرا ایمان دارد خداوند حاضر و ناظر است و تحت هر شرایطی نفس خود را حفظ می نماید. از طرفی روزه داری خود را در میان مردم برملا نمی کند؛ زیرا خوف آن دارد ستایش مردم موجب ریای وی شود و نیت خالصانه ی او را برای خداوند بر هم بزند و از میان ببرد؛ پس روزه ی چنین روزه داری عبادت پنهانی است که خالصانه برای خداوند انجام می شود و فقط قرب و رضایت الهی در آن لحاظ می گردد.
بدین سبب خداوند در حدیث قدسی می فرماید: ” روزه مال من است. ” زیرا هیچ موجودی در این عبادت شریک خداوند نیست و سزاوار است پاداش چنین عبادتی، ذات حضرت حق باشد نه چیز دیگر؛ زیرا روزه دار فقط با خداوند معامله کرده است نه با کس دیگر. به همین دلیل خداوند می فرماید: ” أنا اجزی به ” یعنی دیدار خدا، نزدیکی به او، غرق شدن در انوار الهی، فانی شدن در محبت و عشق به خدا و ورود به بهشت ذات خداوند، پاداش روزه داری است که فقط با خداوند معامله کرده و تنها به او اندیشیده و جز او آرزو و خواسته ای نداشته است.
به امید روزی که همه با هم با عبادت روزه به خدای مهربان نزدیک شویم.
