چند روز پیش داشتم توی یه مجله می خوندم که کیسه های پلاستیکی هفتمین چیزیه که از آب اقیانوس ها می گیرن و تا قطب هم رفته؛ یعنی اگه شما یه گوشه اقیانوس هند توی قایق بشینید و تورتون رو بندازید توی آب، احتمال این که ته سیگار، قوطی آب معدنی، پلاستیک سوپری آقای دریانی، نی و در بطری از آب بگیرین، خیلی بیش تر از ماهیه. شاید فکر کنین خیلی هم بد نیست که به جای ماهی، بطری شکار کنن و بذارن اون مخلوقات خدا واسه خودشون شادمانه شنا کنن. واقعیتش اینه که اگر بخوام نحوه ماهیگیری صنعتی کشتی های بزرگ ماهیگیری رو براتون تعریف کنم، این یادداشت دیگه هیچ شباهتی به یه نوشته طنز پیدا نمی کنه و سردبیرمون عذر من رو می خواد. کیسه های پلاستیکی شاید ظاهر نازک و بی ضرری داشته باشند اما خیلی خطرناکند. حتما شما هم کنار جاده گوسفندها، گاوها و بزهایی رو دیدین که قاطی پلاستیک ها دنبال علف می گردن! لاک پشت ها، بز نیستن و بر اثر خوردن پلاستیک می میرن. پرنده ها توی این پلاستیک ها گیر می کنن و غرق میشن و دلفین های بامزه به خاطر خوردن پلاستیک نیم متری که ما 400 یا 500 سال پیش از یه فروشگاه بزرگ گرفتیم و توش یه جفت جوراب و دو تا کش مو انداختیم، رودل می کنن و کارشون به بیمارستان شاید هم قبرستون ماهی ها می کشه.
نکته اینه که ماهی تجزیه میشه ولی اون پلاستیک باقی می مونه و این قدر توی چرخه غذایی این ور اون ور می ره که باز به بشقاب ما می رسه. یعنی از این به بعد هرکی ازمون پرسید که نهار چی داریم، می تونیم بگیم پلو و قرمه سبزی و مثلا ذرات پلاستیک شرکت فلان. خیلی هم با کلاسه! کیسه های پلاستیکی حمل وسایل رو برای ما راحت تر کردن. به بهداشت مواد غذایی کمک می کنن و خیلی وقت ها جنبه تبلیغاتی دارن اما واقعیت اینه که ما به استفاده از آن ها معتاد شدیم. عادت کردیم که هر خریدی توی یه کیسه جدا باشه و ترجیح می دیم که اون کیسه هم خوشگل و خوش آب و رنگ باشه تا بتونیم پزش رو بدیم که از فلان مغازه خرید کردیم و اینم سندش! کیسه های نایلونی توی خیلی از کشورهای دنیا ممنوع شده اند یا استفاده ازشون محدود شده و حتی جریمه داره؛ یعنی دیگه توی خیلی از جاهای دنیا خونه هایی پیدا نمیشه که یه عالمه کیسه پلاستیکی توی کابینت آشپزخونشون باشه. عیب می دونن. به همین خاطر وقتی پاییزها باد میاد عوض برگ، توی آسمونشون کیسه نایلونی پرواز نمی کنه. بته های خار حاشیه اتوبان هاشون عوض گل، پلاستیک نمی ده و توی رودخانه هاشون کیسه های نایلونی با هم مسابقه قایقرانی آب های خروشان نمی ذارن. حذف کردن کیسه های نایلونی اون قدرها هم کار سختی نیست. فقط کافیه تا جایی که میشه به فروشنده بگیم که کیسه لازم نداریم و هرچقدر هم اون کیسه وسوسه انگیز و خوشگل باشه از خیر گرفتنش بگذریم.
به جای این پلاستیک ها از کیسه های پارچه ای استفاده کنیم.هم خودمون می تونیم اون ها رو بدوزیم و هم بعضی از بازارچه های خیریه اون ها رو می فروشند. تا جایی که می شه از یه کیسه برای حمل چیزهای مشابه استفاده کنیم. واقعا اگه دو تا شلوار توی یه پلاستیک بذاریم تا وقتی برسیم خونه به هم رنگ پس نمی دهند. کیسه های اضافه رو جدا کنیم تا بازیافت بشن. یادمون باشه 300 سال، بلکه هم بیش تر طول می کشه تا یک کیسه توی طبیعت تجزیه بشه. این که ما یک کیسه رو نمی بینیم به این معنی نیست که وجود نداره، ممکنه همین نزدیکی و توی بشقابمون باشه. اگر فروشنده ایم، تا جایی که میشه از پاکت های کاغذی یا کیسه های پارچه ای استفاده کنیم و بابت نگرفتن کیسه پلاستیک یه تخفیف کوچولو بدیم. در آخر این که برای کمک کردن به طبیعت حتما احتیاجی نیست که به اندازه لئوناردو دی کاپریو مشهور باشیم و توی سخنرانی جایزه اسکارمون از تلاش برای حفظ زمین حرف بزنیم. بلکه همین قدر که با صرفه جویی توی مصرف چند تا پلاستیک در ماه یه قدم کوچک برداریم. کافیه. با همین کارهای کوچک بارهای بزرگ از روی دوش تنها سیاره قابل زیست فعلی جهان کم میشه.
