اختصاصی نشریه اینترنتی نوجوان ها
مالتیپل اسکلروزیس یا اسکلروز چندگانه (MS) بیماری ای است که باعث می شود میلین سلول های عصبی مغز و نخاع از بین برود. این بیماری زمانی بروز پیدا می کند که آکسون ها (بخش هایی از سلول های عصبی که هدایت تحریک ها را به سایر سلول ها به عهده دارند) به خوبی کار نمی کنند. میلین همانند روکش سیم برق عمل می کند. هر چه بیش تر مناطق یا اعصاب تحت تآثیر فقدان میلین قرار گیرند، بیماران علایم بیش تری دارند زیرا تحریکات کم شده یا از بین رفته است. علامت خاصی که فرد تجربه می کند به منطقه آسیب دیده مربوط می شود. همان طور که تخریب میلین اتفاق می افتد، مناطق ملتهب و آسیب بعدی شناسایی می شوند. این مناطق آسیب دیده ضایعه یا پلاک نامیده می شوند و در مطالعات تصویربرداری به شیوۀ ارتعاشات مغناطیسی (MRI) به طور کامل آشکار هستند.
چه چیزی باعث ام اس می شود؟
در حالی که ام اس یک بیماری خودایمنی (یعنی سیستم ایمنی بدن به خودش حمله می کند) در نظر گرفته می شود، علت آن دقیق هنوز پیدا نشده است. نظریه های بسیاری در رابطه با علت بیماری وجود دارند که چرا افراد دچار این بیماری می شوند؟
این نظریه ها شامل کمبود ویتامین D و عفونت ویروسی می شوند. حتی مصرف بیش از اندازه ی نمک نیز یک علت بیماری شمرده می شود..با این حال، این نظریه ها ثابت نشده اند.
ام اس یک بیماری واگیردار نیست و از فردی به فرد دیگر منتقل نمی شود.
فاکتورهای خطر برای گسترش بیماری کدامند؟
ام اس بیش تر در افراد جوان تر بین 15 تا 45 سال ظاهر می شود. سن میانگین تشخیص حدود 30 سال است، اگرچه، ام اس در تمام سنین شناسایی شده است. ام اس در کودکان نیز می تواند ظاهر شود که از موارد بسیار نادر می باشد.
حدود 2.5 میلیون نفر در جهان به ام اس مبتلا شده اند؛ از این تعداد حدود 400هزار نفر در ایالات متحده زندگی می کنند. زنان دو برابر مردان احتمال دارد به این بیماری مبتلا شوند.
عوامل ژنتیکی به نظر می رسد نقش زیادی در ام اس ندارد. اگرچه افرادی که از اقوام درجه 1 بیمار مبتلا به ام اس هستند تقریباٌ بیش تر در معرض خطر ابتلا به بیماری قرار دارند. البته این خطر به نظر کم است.
افرادی که در مناطق شمالی (به خصوص کشورهای شمالی اروپا) زندگی می کنند در گذشته درصد بیش تر ابتلا به بیماری را داشتند. با این وجود، در طول 30 سال گذشته این رویه شروع به تغییر کرد و موارد بسیاری از ام اس اکنون در مناطق معتدل تر مانند آمریکای لاتین بروز پیدا کرده است. همچنین مشخص شده است که زندگی در یک منطقه تا سن 15 سالگی فرد را در معرض خطر نسبی ابتلا به بیماری ام اس برای آن منطقه قرارمی دهد.
عوامل سبک زندگی – رژیم غذایی، ورزش، استفاده از دخانیات – برخلاف سایر بیماری ها و شرایطی مانند حمله قلبی، بیماری قلبی یا دیابت با این که این عوامل بسیار مهمی هستند اما نقشی در خطر ابتلا به بیماری ام اس بازی نمی کنند.
