تمدن های باستانی در چند هزار سال قبل سعی می کرده اند تا بناهایی عظیم برای پادشاه ها یا خدایان بسازند و هر کدام نیز شیوه معماری خاصی داشته اند اما باستان شناسان متوجه شده اند که همه این تمدن ها در نقاط مختلف دنیا از تکنیکی مشابه برای وصل کردن بلوک بزرگ سنگی به هم استفاده می کرده اند آن هم استفاده از بست های فلزی موسوم به بست دم چلچله ای است.
به این ترتیب که محل اتصال را مانند یک قالب در سنگ خالی می کرده اند و بعد فلز ذوب شده را که غالبا سرب بوده است داخل آن می ریخته اند و به این ترتیب سنگ ها با بست دم چلچله ای به هم متصل می شده اند البته همین اتصال ها بلای جان بناهای باستانی نیز بوده اند زیرا یا در آتش سوزی ها از هم بازمی شدند و یا مانند تخت جمشید عده ای به طمع برداشتن این فلزات به این بناها آسیب زیادی رسانده اند.
به همین دلایل نیز بست دم چلچله ای در آثار تخت جمشید و پاسارگارد اکثرا به شکل کاملا سالم کشف نشده وبیشتر جای این بست ها در روی سنگ ها دیده می شود. اما اخیرا دو نمونه ازاین بست ها در پی مرمت های پاسارگاد به شکل سالم و در محل خود روی سنگ ها به دست آمده است
اما نکته عجیب این است که این تکنیک چگونه در تمدن های قدیم که ارتباط زیادی به هم نداشته اند و یا فاصله مکانی و زمانی زیادی از هم داشته اند به هم منتقل شده است و این ابداع کدام تمدن است چگونه بقیه به این شیوه دست پیدا کرده اند؟ این رازی است که هنوز جوابی برای آن یافته نشده است.
