اختصاصی نشریه اینترنتی نوجوان ها
به درستی معلوم نیست از چه زمانی بشر برای اولین مرتبه به فکر حرکت سیاره ها و تاثیر آن بر زمین افتاد. با این حال می دانیم که از 1500 سال قبل از میلاد مسیح لوح هایی وجود دارد که زمان بالا آمدن و پایین رفتن سیاره ها را نشان می دهد و از 1000 سال قبل از میلاد ستاره شناس ها تصور می کردند که بهشت یک دایره بزرگ است که دور موجودات می چرخد.
نقشه ستارگان و موجودات افسانه ای
اثر خورشید بر زمین به خاطر نور و گرمایی که می دهد قطعی است و تاثیر ماه نیز تقریبا مشخص است. به عنوان مثال موجب جزر و مد می شود و بر گیاهان و حیوانات تاثیر می گذارد. در حالی که با قاطعیت نمی توان گفت ولی می توانیم به طور منطقی فرض کنیم که چنین اثراتی بسیار قبل تر از اختراع خط مشاهده شده است و سپس به تدریج اثرات دقبق تر سایر سیارات نیز مشاهده و مطالعه شده اند.
در قرن اول قبل از میلاد، سیسرو که یک مورخ باستانی است توضیح جالبی درباره گسترش نجوم نوشته است. او می گوید: “مصری ها و بابلی ها در زمین های گسترده ای زندگی می کردند که هیچ کوهی مانع دیدشان از کل نیمکره نمی شد و بنابراین خودشان را تمام و کمال در اختیار این نوع پیش گویی به نام ستاره شناسی یا نجوم قرار دادند.”
نه تنها در خاور میانه بلکه در شرق دور و در تمدن اینکا، مایا و مکزیک نیز ستارگانی که با چشم غیر مسلح دیده می شوند مانند مریخ، عطارد، زهره، زحل و مشتری به عنوان خدایان تاثیر گذار شناخته می شدند.
ستاره شناسان اولیه
ستاره شناسان آسمان را مشاهده می کردند و می دیدند که ستارگان حرکت می کنند و بعد شروع به تشریح یک نظریه بر پایه این حرکات می کردند. علاوه بر این در مورد راه های کشف خسوف و کسوف اسرار آمیز و مخوف خورشید و ماه نیز تحقیقات گسترده ای انجام می دادند. منجمانی باستانی که اطلاعاتی درمورد هویتشان کشف شده بیش تر در قرن هفتم قبل از میلاد مسیح در دوره حکومت ساراندون بابلی (668-681 قبل از میلاد مسیح) و جانشینش آشور بانیپال زندگی می کردند. کسانی مانند آکولانو، بالاسی و نابوآ هریبا که تحقیقاتشان را در اتاق های یک معبد انجام می دادند و علاوه بر آن برای شاهان نیز پیش گویی هایی درباره وقایع مهم سلطنتشان می کردند. این افراد روی افکار پادشاهان تاثیر زیادی داشتند. تا جایی که شاه تقریبا نمی توانست کارهای کشوری و لشکری را بدون مشاوره با منجمان انجام دهد.
یک پاسخ
ممنون عالی بود