هومو نالدی از اجداد انسان که بقایای آن به تازگی کشف شده موجودی همه فن حریف بوده است، نه فقط در برداشتن گام های راحت بر زمین، بلکه در بالا رفتن از درخت ماهر بوده است. تصویری خیالی از انسان نالدی که محققان از روی فسیل های کشف شده طراحی کرده اند.
به گزارش BBC، دانشمندان دومین مجموعه مقالات علمی درباره این موجود (Homo Naledi)، که بقایای آن در رویدادی هیجان انگیز در اعماق غاری در آفریقای جنوبی پیدا شد، را منتشر کرده اند. این مقالات پژوهشی کاملا بر دست و پای هومو نالدی متمرکز است. پاهای این موجود آشکارا مخصوص پیاده روی است، در حالی که دستانش با انگشتانی قوس دار، مناسب گرفتن و آویختن از شاخه ها بوده است. اما حتی دستان این موجود هم نمایانگر میزانی از مدرنیت است که فقط در گونه های اخیرتر هومو، مثل انسان امروزی و نئاندرتال ها، مشهود است. معماری استخوان ها و عضلات، به انسان امروزی امکان تردستی می دهد. مثلا می توانیم انگشت شست و کوچک را به هم خوب فشار دهیم – کاری که برای میمون هایی که شست نسبتا کوتاهی دارند بسیار سخت است. برای همین است که ما این قدر در ساختن و استفاده از ابزار مهارت داریم. به غیر از قوس انگشتان، دست و پای این موجود خیلی شبیه به انسان امروزی بوده است.
تریسی کیول از دانشگاه کنت بریتانیا می گوید استخوان بندی دست هومو نالدی نشان می دهد که این موجود هم احتمالا برخوردار از برخی از همین توانایی ها بوده است. وی گفت: « مشخصه هایی که به خصوص در مچ می بینیم، قبلا فقط در نئاندرتال ها و انسان امروزی دیده ایم، و می دانیم که این ها برای استفاده از ابزار است.” “این مشخصه ها برای ابزارسازی، ابزارهای پیچیده، و استفاده دایمی از آن هاست، به طوری که عملا باعث تغییر شکل آن شده است.» « شاید نالدی از ابزارهایی استفاده می کرده که از مواد متفاوتی ساخته شده بود، یا کارهای دقیق و نیازمند نیروی زیاد دیگری با دستانش می کرده، اما سرراست ترین توضیح این است که نالدی ابزارساز بوده و از آن ها استفاده می کرده.» در داخل غار رایزینگ استار که محل کشف این بقایاست هیچ ابزاری پیدا نشده بنابراین نمی توان مستقیما در این مورد نتیجه گیری کرد. این غار در مجاورت ژوهانسبورگ در منطقه معروف به گهواره بشریت که یک منطقه میراث جهانی است قرار دارد. نمونه ای بازسازی شده از پنجه هومو نالدی، قد این موجود حدود ۱۵۰ سانتی متر بوده است.
این مساله باعث پیدایش سوال و معماهایی می شود: این موجودی بوده که احتمالا دو میلیون سال قبل با اندازه مغزی قابل مقایسه با شامپانزه های امروزی می زیسته. آیا واقعا توانایی فکری برای استفاده ماهرانه از ابزارها را داشته؟ این معما ممکن است به موقع پاسخ داده شود. فقط بخش کوچکی از غار حفاری شده، و مطالعات آینده می تواند به کشف ابزارها منجر شود. مسلم اینکه، کشف بقایای بیشتر نالدی در انتظار دانشمندان است. استخوان هایی از ۱۵ یا شمار بیشتری افراد نالدی تاکنون کشف شده است.
این ها شامل تقریبا ۱۵۰ نمونه استخوان دست، از جمله دست راست تقریبا کامل یک موجود بزرگ سال است. هم چنین ۱۰۷ استخوان پا در این غار پیدا شده، از جمله استخوان های سالم پای راست یک موجود بزرگسال. پاهای نالدی هم مثل دستانش تا حدود زیادی مثل انسان امروزی دارای شکل و ظاهرا کاربردی مدرن است. به عبارت دیگر نالدی در پیاده روی مهارت داشته. اما درست مثل دست ها، قوس بندهای انگشتان پا متفاوت از انسان است. ویلیام هارکورت اسمیت از کالج لیمان سی یو ان وای و موزه تاریخ طبیعی آمریکا گفت: « این موجودی دو پا بوده است؛ روی زمین خیلی راحت بود.” “می توان تصور کرد که در طول روز، وقتی بیرون مشغول فعالیت بوده، عمدتا وقتش را روی زمین می گذرانده، اما برای کارهایی مثل تغذیه یا پنهان شدن از درندگان، روی درخت می رفته است، چون می بینیم که بعضی از مشخص های بدوی تر پا را دارد. بنابراین تا حدود زیادی دو پا بوده، اما نه ۱۰۰ درصد.» غاری که فسیل و استخوان انسان نالدی در آن کشف شد. این غار در مجاورت ژوهانسبورگ در منطقه معروف به گهواره بشریت که یک منطقه میراث جهانی است قرار دارد. یکی از معماهای بزرگ باقی مانده در مورد هومو نالدی این است که دقیقا در چه مقطع زمانی می زیسته است. وقتی تیم دانشگاه ویتس ماه گذشته خبر از کشف این بقایا داد، قدمت آن ها را مشخص نکرد. کار برای پاسخ گفتن به این سوال هنوز ادامه دارد. با توجه به بسیاری از مشخصه ها، مثل شکل سینه یا شانه، فرض بر این است که این موجود در بن شجره خانواده انسانی می نشیند. با این حال وقتی جستجو برای یافتن پاسخ این سوال کامل شد، احتمال رسیدن به نتیجه ای متفاوت وجود دارد. در آن صورت دانشمندان ممکن است دریابند که هومو نالدی نه موجودی دو میلیون ساله، بلکه متعلق به زمانی خیلی نزدیک تر به ما است. دکتر کیول، دکتر هارکورت اسمیت و همکاران شان نتایج مطالعه به روی دست و پای انسان نالدی را در مجله ی Nature Communications منتشر کرده اند.
منبع: BBC
