جایگاه زمین در جهان هستی

اختصاصی نشریه اینترنتی نوجوان ها

در اوایل قرن بیستم همان طور که اندازه و ماهیت واقعی جهان هستی مشخص می شد، انقلابی در ستاره شناسی صورت گرفت. این تغییر بزرگ دیدگاه به دنبال تجسم سازی بود که جهان هستی در حال گسترش است و باید در نقطه ای از زمان شروع شده باشد.

منازعه ی کهکشان

ماهیت واقعی سحاب ها موضوع منازعه ی داغ شده بود زیرا اولین طیف های نوری در قرن نوزدهم به دست آمده بود. بیشتر ستاره شناسان موافق بودند که “سحاب های مارپیچی” از ستارگان بی شماری تشکیل می شوند، بنابراین کوچک یا دور هستند که یک جسم مبهم را درست می کنند. برخی تصور می کردند آن ها تقریبا کوچک و در مدار دور کهکشان راه شیری هستند، در جالی که بقیه معتقد بودند که بزرگ هستند و به طور غیر قابل تصوری کهکشان های مستقل دور هستند.

در نهایت، منازعه توسط کار هنریتا لیویت و ادوین هابل حل شد. لیویت یک روش برای اندازه گیری فواصل مطلق ستارگان پیشنهاد داد که سپس هابل برای اثبات این که بیشتر کهکشان ها میلیون ها سال نوری از زمین فاصله دارند از آن استفاده کرد.

ماهیت فضا – زمان

در حالی که اکتشافات هابل تخمین های اندازه ی جهان بی پایان را توسعه می داد، نظریه های نسبیت آلبرت انیشتین درک ما را از ماهیت حقیقی آن تغییر داد. انیشتین با مشکلات اصلی در فیزیک روبرو شد – مخصوصا، این واقعیت که نور همیشه به نظر می رسید با همان سرعت حرکت می کند. به منظور تطبیق با این واقعیت، مفهوم جدید 4 بعدی “فضا – زمان” را به صورت فرمول درآورد که اندازه گیری های فضا و زمان در شرایط سخت مانند در طول حرکت در سرعت بالا یا در زمینه های گرانشی قوی، منحرف می شد.

گسترش و منشا

اندازه گیری های هابل، نظریه جهان بسیار بزرگ را محکم کرد و به کشف بسیار مهم تری منجر شد: این که کهکشان هر چه دورتر باشد، سریع تر کاهش می یابد. هابل به این نتیجه رسید که کل جهان هستی با یک نسبت یکنواخت گسترش می یابد.

برای بیش تر ستاره شناسان، کشف هابل دلالت بر این داشت که حیات در یک نقطه ثابت در فضا در زمان و در گذشته ی دور شروع شده است. جرج لماتر، ستاره شناس بلژیکی، برای اولین بار در سال 1927 پیشنهاد داد که جهان از یک “اتم نخستین” شروع می شود. در سال 1948، جرج گامو و همکارانش بر جزئیات منشا انفجاری جهان هستی کار کردند. در واقع اصطلاح “انفجار بزرگ” توسط فرد هویل، یکی از سرسخت ترین مخالفان نظریه به وجود آمد. فرد هویل معتقد بود جهان یک “حالت ثابت” گسترش پیوسته و ایجاد ماده داشت.