گوجه یا گوجه سبز نام درختی است از تیره ی گل سرخیان که میوه ی آن کوچک و آبدار، دارای پوست نازک به رنگ سبز یا سرخ و یک هسته ی سخت است. آلوچه نوع کوچک تر گوجه سبز است که از آن ترش تر است. بر پایه ی نوشته های قدیمی، نژاد این گیاه قدمت 2000 ساله دارد و چینی ها اولین کسانی بودند که به کشت آن اقدام کردند. گفتنی است این گیاه از طریق سوریه یا ایران به یونان آورده شده است.
درختان گوجه سبز در نواحی معتدل بهترین رشد را دارند و در آب و هوای ملایم به رنگ های ارغوانی، قرمز، نارنجی، زرد و سبز روشن در می آیند. آب و هوای سرد باعث ایجاد رنگ قهوه ای و ظاهر نامطلوب میوه ی گوجه سبز می شود. این میوه به سرعت می رسد و مدت نگه داری آن در یخچال 4 روز است. گوجه سبز به صورت تازه و پخته در خورش ها مصرف می شود. این میوه غنی از ویتامین C، اسید مالیک و اسید سیتریک است. مصرف زیاد از حد گوجه سبز باعث نفخ معده می شود. این میوه طعمی ترش دارد، سفت و ترد می باشد و در میان ایرانیان، اغلب با نمک به عنوان تنقلات مصرف می شود. درخت این میوه در بیشتر نواحی ایران به خصوص شمال غربی ایران تکثیر و برداشت می شود. گوجه سبز اصلاح شده از نوعی بادام در شهر سردرود از رونق زیادی برخوردار است.
خواص درمانی
گیاه شناس معروف قرن 17، CULPEPES عقیده داشت مصرف گوجه سبز برای بهبود طعم دهان مفید است و پختن برگ های درخت گوجه سبز در سرکه می تواند در درمان کرم های حلقوی مؤثر باشد. از خواص دیگر این میوه، خاصیت مسلهی آن است که به خوبی شناخته شده است. همچنین اثرات منحصر به فرد آن شامل کاهش فشار خون و چربی خون، حذف رسوبات از خون و تنظیم عملکرد معدی-روده ای است.
گوجه سبز باعث تعادل اسید و باز در جریان خون می شود، از این رو می تواند در درمان حالت اسیدی خون مفید باشد. این میوه اثرات قابل توجهی در جلوگیری از بیماری هایی مانند چربی خون بالا، پیری سلول و سرطان دارد. اسید بنزوئیک، ترکیبی است که خاصیت ضد میکروبی دارد که به طور طبیعی در گوجه سبز وجود دارد. همچنین برخی تحقیقات بیانگر خاصیت ضد قارچی و ضد باکتریایی این میوه هستند.
مطالعات نشان می دهند که این میوه می تواند در درمان تومورها مؤثر باشد. همچنین به دلیل وجود اسید آسکوربیک برای افراد مبتلا به نقرس توصیه می شود.
