داستان ضرب المثل های فارسی؛ دعوا سر لحاف ملا بود

اختصاصی نشریه اینترنتی نوجوان ها

سوسن قریشی:

روزی روزگاری در شهر و خیابانی در خانه ای مردی که ملای مکتب خانه آن محله بود با خانواده اش زندگی می کرد.

از قضا در زمستان آن سال سرمای سختی خورد و مجبور شد در خانه استراحت کند.

یک روز دم غروب که ملا در کنار کرسی دراز کشیده بود و مشغول استراحت بود از بیرون خونه صدای همهمه ای بلند به گوش رسید. 

زن ملا به پیش او آمد و از او درباره صداها پرسید، ملا که در خانه بود علت سر و صدا را نمی دانست،‌ پس همسرش برای فهمیدن به خارج از خانه رفت. بعد از مدتی به داخل خانه برگشت و گفت گویا دزدی به خانه همسایه سمت راست زده است اما صاحب خانه سر بزنگاه رسیده و دزد نتوانسته چیزی بدزدد و فرار کرده است.

ملا که داستان را شنید و از بابت سر و صداهای داخل کوچه کنجکاو شده بود تا او هم به داخل کوچه برود و ماجرا را با چشم خود ببیند از همسرش خواست به او کمک کند تا آماده بشود و با هم به داخل کوچه بروند.

مرد با کمک همسرش به درون کوچه و مقابل خانه همسایه رفت و مشغول صحبت با همسایه ها شد.

دزد که در همان نزدیکی ها پشت دیواری مخفی شده بود به محض این که دید تمام همسایه ها سرگرم صحبت درباره دزدی ناموفق هستند و از تمام خانه ها بیرون آمده اند و همه خانه ها خالی هستند فکری به سرش زد که به یکی از خانه ها وارد شود و تا زمانی که کسی حواسش نیست چیزی از آنجا بردارد و فرار کند.

در خانه ملا باز بود و دزد به راحتی وارد شد و به داخل خانه قدم گذاشت و در چشم بر هم زدنی لحافی که ملا روی خودش می کشید توجهش را جلب کرد و سریع آن را برداشت و تا قبل از اینکه صاحب خانه سر برسد از راه پشت بام فرار کرد.

وقتی مرد و زنش به خانه برگشتند دیدند که لحاف نیست و این بار آن ها شروع به داد و فغان کردند و همسایه ها به داخل خانه آن ها آمدند و از هم می پرسیدند که چه اتفاقی افتاده است و وقتی فهمیدند دزد از خانه آن ها لحافی را دزدیده است گفتند: دعوا سر لحاف ملا بوده.

این ضرب المثل زمانی به کار می رود که فردی در دعوایی که به او مربوط نمی شود شرکت می کند و یا در دعوایی که نه سود می برد و نه ضرر وارد شود و باعث از دست دادن چیزی گردد.

• داستان ریشه ضرب المثل های فارسی؛ "بیلش پارو شد"