اختصاصی نشریه اینترنتی نوجوان ها
سوسن قریشی:
.jpg)
از زمان های قدیم تا همین الان برای پخت زیاد برنج از قابلمه های بزرگی به اسم دیگ استفاده می کنند که جنس آن ها معمولا از فلز مس است.
برای کشیدن و هم زدن غذا درون دیگ هم از کفگیر فلزی استفاده می کردند.
در دوران قدیم رسم بر این بود که در محله ها هر هفته فردی که نذرش بر آورده می شد، دیگی بار می گذاشت و غذایی به اهل محل می داد که بیشتر شامل غذاهایی می شد که با پلو درست می کردند.
زمانی که غذا آماده می شد، مردم از خانه های خودشان بیرون می آمدند و صف می ایستادند تا از غذای نذری سهمی ببرند و آشپزها هم تند تند با کفگیر از داخل دیگ، غذا را می کشیدند و به دست مردم منتظر می دادند.
زمانی که دیگر به انتهای دیگ نزدیک می شدند، کفگیر به ته دیگ می خورد و صدایی بلند می شد و مردم می فهمیدند که دیگر غذا به انتها نزدیک شده است و به یکدیگر اطلاع می دادند که کفگیر به ته دیگ خورده. وقتی هم که دیگر غذایی باقی نمانده بود، آشپزها برای اطلاع مردم که دیگر در صف نایستند، یک دور کفگیر را در ته دیگ می چرخاندند و با بلند شدن این صدا صف غذا را از هم می پاشیدند و هر کس راهی خانه خودش می شد و کسانی که غذا گیرشان نمی آمد به دیگران می گفتند نوبت ما که شد کفگیر به ته دیگ خورد.
* امروزه از این ضرب المثل زمانی استفاده می شود که می خواهند به فردی بگویند دیر رسیده و دیگر مثل قبل توانایی یا ثروت قبلی را ندارند و قادر به کمک کردن به او نیستند.
