همه کامپیوتر ها و میزبان ها در شبکه برای اینکه بتوانند در شبکه کار کنند بایستی با یک آدرس شناسایی شوند . آدرس دهی در شبکه مشابه آدرس دهی در پست و تلفن است . شما برای ارسال نامه به دوست خود از طریق پست نیاز به ذکر آدرس گیرنده و فرستنده دارید . در مورد تلفن نیز برای برقراری ارتباط بین دو نفر از طریق خط تلفن , شماره تلفن نقش آدرس را ایفا می کند . در شبکه این آدرس به دو صورت مک آدرس (Mac Address) و آی پی آدرس (IP Address) هستند که در مباحث بعدی به طور مفصل راجع به این دو نوع آدرس در شبکه صحبت خواهیم کرد .
آدرس های آیپی در شبکه یا به صورت عمومی (Public) و یا به صورت خصوصی (Private) صورت می پذیرد .
آدرس های آیپی Private یک رنج آیپی بخصوص هستند که به این منظور در نظر گرفته شده اند . این رنج از آدرس آیپی به عنوان مثال 192.168.1.1 را تنها می توان در شبکه های داخلی سازمان یا اداره یا خانه خود به کار بگیرید و نمی توان از آنها در شبکه های خارجی یا دنیای اینترنت استفاده کرد چرا ؟
برای اینکه کامپیوتر شما در دنیای اینترنت قابل شناسایی و تشخیص باشد , بایستی یک آدرس یگانه و یکتا داشته باشد . مشکل اینجاست که آیپی آدرس های خصوصی Private یگانه نیستند و همانگونه که شما می توانید از آنها در داخل شبکه خود استفاده کنید , شرکت های دیگر نیز می توانند از آنها در داخل شبکه خود بهره گیرند . خوب حالا راه حل چیست ؟
استفاده از آدرس های Public و انحصاری برای ارتباط با خارج از شبکه داخلی . ولی سوال اینجاست به چه صورت ؟ با اینکه حدود 4 میلیون آدرس آیپی منحصر به فرد داریم ولی این میزان آدرس نسبت به نیاز روز امروز محدود است . به همین دلیل به جای اینکه به تعداد کامپیوترهای یک سازمان آدرس آیپی یگانه و عمومی خریداری کنیم معمولا یک یا چند آدرس آیپی استاتیک خریداری می شود . سپس در بخش خروجی سازمان دیوایسی تحت عنوان NAT قرار می گیرد که وظیفه آن ترجمه آدرس خصوصی به عمومی است .
آماده اید فصل بعدی را شروع کنیم؟
تا اینجا مقدمه های لازم را در پنج درس بیان کردیم. اما برای ساخت یک شبکه کامپیوتری نیاز به یک سری ابزار و وسایل و ایجاد شرایط و زمینه هاست. در فصل بعدی که شامل درس های مختلف است به این موضوع می پردازیم.
فصل دوم: درس اول – کابل های جفت به هم تابیده – (Twisted Pair)
نوشتۀ مهدی فاریابی
