ماه رمضان نور بود

قدم های آخر یک مسیر از جهاتی شبیه به قدم های ابتدای مسیر هستند. وقتی تصمیم می گیریم پا در مسیری بگذاریم به راهی که داریم، سختی ها و زیبایی هایش و به نتیجه ای که در نهایت به آن می رسیم فکر می کنیم. وقتی چند قدم تا پایان مسیر فاصله داریم باز هم بر می گردیم و به راهی که آمده ایم نگاهی می کنیم. به آنچه پشت سر گذاشته ایم و بالا و پایین هایی که دیدیم.

روزهای آخر ماه مبارک رمضان یکی از آن زمان هایی است که به پشت سرمان نگاه می کنیم. انگار همین دیروز بود که با خودمان و خدا قول و قرار گذاشتیم تا این مسیر یک ماهه را آنطور که او خواسته طی کنیم و به خاطر سختی هایش پا پس نکشیم چون خودش گفته که اگر در مسیر او باشیم ما را در رسیدن به هدف یاری می کند. با او قرار گذاشتیم در پایان این مسیر به آن هدف بزرگ برسیم و هدف، به دست آوردن رضایت او بود.

مهمانی ویژه‌تر در ماه رمضان

داریم از یک مهمانی یک ماهه خداحافظی می کنیم. می گویند در این ماه بر سر سفره خدا بوده ایم. راستی مگر ماه های دیگر ماه های خدا نیست؟ پس چرا فقط درباره رمضان این حرف را می زنند؟

این ماه یک جور ویژه تری برای خداست و برای همین ما هم ویژه تر مهمان سفره او هستیم. دلیل آن هم اینجاست که ما در این ماه به خواست او روزه می گیریم. یعنی دل از خوردنی های حلال بسیار بر می داریم، برای رضایت او بیشتر از قبل از نگاهمان مراقبت می کنیم، به گوش هایمان می گوییم سخن باطل و ناپسند نشوند و به پاهایمان می گوییم مسیر اشتباه نروند. و خدا چون همیشه با پاداش های بزرگ جواب کارهایی را که برای رضایش انجام داده ایم می دهد پاداشی به بزرگی یک ماه مهمان بودن بر سفره الهی اش را به ما می دهد.

برای شأن قرآن و رمضان

اصلا چرا خدا گفته بود این یک ماه را روزه بگیریم؟ روزه گرفتن است که این ماه را عزیز و محترم می کند؟ این ماجرا را باید از آن سوی دیگرش دید. یعنی که این ماه از ابتدا محترم بوده چون قرآن در آن نازل شده است.

پس چون چنین شان و منزلتی داشت خدا گفت از خوردنی ها دوری کنید تا کمی از لذت های دنیا فاصله بگیرید. گفت وقتی از لذت های دنیا فاصله گرفتید فرصت خوبی است که بیشتر به سمت من بیایید. آخر خدا بنده هایش را آنقدر دوست دارد که فرصت های بزرگی به آنها می دهد تا بیشتر و بیشتر به او نزدیک شوند.

و چه فرصتی بهتر از ماه رمضان که در دعای آن می خوانیم: «وَ هذا شَهْرٌ عَظَّمْتَهُ وَ کَرَّمْتَهُ وَ شَرَّفْتَهُ وَ فَضَّلْتَهُ» یعنی ماهی که کرامت و شرافت و فضیلت و عظمت دارد. این ها صفات خدا هستند و خدا صفات خودش را به ماه رمضان می دهد. این چنین است که رمضان ماه خداست.

در ماه رمضان به سوی من برگردید

جالب اینجاست منزلتی که ماه رمضان دارد تنها برای مسلمانان نیست. خدا از همه آدم ها، از هر دین و اعتقادی، از هر جغرافیای دور و نزدیکی دعوت کرده است. انگار گفته «ای همه مردم جهان! همه مردمی که مرا می پرستید و به من ایمان دارید، رمضان فرصت خوبی است تا به سوی من بازگردید.» برای همین است که ما در دعای این ماه هر چه را می خواهیم نه فقط برای مسلمانان که برای همه آدم ها می خواهیم. آنجا که می گوییم:

«خدایا دارا کن هر نداری را، خدایا سیر کن هر گرسنه ای را، خدایا بپوشان هر برهنه را، خدایا ادا کن قرض هر قرضداری را، خدایا بگشا اندوه هر غمزده را، خدایا بدی حال ما را به خوبی حال خودت مبدل کن، خدایا ادا کن از ما قرض و بدهیمان را و بی نیازمان کن از نداری که راستی تو بر هر چیز توانایی».

باز هم نزدیک می مانیم

این روزها که قدم های آخر را برای رسیدن به هدف بر می داریم خوب است از خودمان بپرسیم در این فرصت یک ماهه که تلاش کرده ایم رضایت او را به دست بیاوریم چقدر موفق بوده ایم؟ چقدر برای خاطر اینکه دوستش داریم چشم روی دنیا بستیم و چقدر به رمضانش، آنطور که خودش گفته در آن باشیم، پایبند بوده ایم؟ رمضان نور بود و فرصت روشن شدن. جان ما چقدر از این نور روشن شد و نسبت به او، که خالقمان است، آگاه شدیم؟

ما فقط یک قدم تا هدف فاصله داریم. هدف، رضایت خدا بوده است و حالا به آن رسیده ایم. اما همین کافی نیست. مهم تر این است که بعد از این فرصت یک ماهه باز هم به او نزدیک بمانیم و در به دست آوردن رضایش چنان مشتاق باشیم که احساس کنیم تمام سال ماه رمضان است.