کلانتر پفک و بی‌حوصلگی بی‌دلیل
داشتم تلگرامم را چک می‌کردم که دیدم: «اووووووو، چقدر پیغام از طرفداران عزیزم آمده است!»
همه پرسیده بودند: «کلانتر جان کجا هستید؟ چرا امروز نیامدید؟»
بله عزیزانم، قبول دارم که امروز دیر آمدم تا تجربیاتم را برایتان منتشر کنم. موضوع این است که من امروز خیلی بی‌حوصله بودم. دیده‌اید بعضی وقت‌ها کلاً حوصله‌ی هیچ کاری را ندارید؟ نه می‌توانید از جایتان بلند شوید و پی کارهای روزانه‌تان بروید، نه حوصله‌تان می‌گیرد دراز بکشید و با گوشی بازی کنید، نه حال تلویزیون تماشا کردن دارید و نه حوصله‌ی گردش و تفریح با دوستان؟ خلاصه که نمی‌دانید چه می‌خواهید.
من هم امروز به همین حال یعنی بی‌حوصلگی بی‌دلیل دچار شده بودم. خیلی با خودم کلنجار رفتم که بلند شوم و کار مفیدی انجام بدهم. ولی فایده‌ای نداشت. همین‌طوری زیر سایه‌ی درخت نشستم و به آدم‌ها نگاه کردم.
بعدش چه شد؟
حتماً می‌پرسید: «خب بعدش چه شد؟ حالتان خوب شد؟»
بله، دو ساعتی که زمان گذشت حالم خود به خود خوب شد. حالا نه اینکه شنگول بشوم ولی از جایم بلند شدم و کمی در محله قدم زدم و چندتا آمار رفت و آمد را یادداشت کردم.
البته وقت‌هایی که آدم این‌طوری بی‌حوصله می‌شود دو جور موقعیت وجود دارد: یا کار خیلی مهمی دارد که نمی‌تواند انجام دادنش را عقب بیندازد یا اینکه می‌تواند دو سه ساعتی بی‌خیال کار شود و بگذارد حالش خوب شود. که در مورد من، دومی بود. بنابراین با خودم کلنجار نرفتم و گذاشتم زمان بگذرد تا سرحال بشوم.
الآن هم حالم کاملاً خوب شد. برای تک‌تک شماهایی هم که حالم را پرسید یک استیکر گل فرستادم. خوشحالم که شما طرفداران و دوستان عزیزم را دارم.
نتیجه‌ی ماجرای کلانتر پفک و بی‌حوصلگی بی‌دلیل
اگر روزی از خواب بیدار شدید و دیدید مثل من بی‌حوصله هستید با خودتان کلنجار نروید. خب آدم‌ها و گربه‌ها اینجوری هستند دیگر. گاهی بی‌دلیل بی‌حوصله می‌شوند. پیشنهاد می‌شود اگر کاری مهم و فوری برای انجام دادن ندارید به خودتان یک زنگ تفریح دو سه ساعته بدهید. یعنی بگذارید زمان بگذرد تا حالتان دوباره خوب شود.
نکته: اگر دیدید این بی‌حوصلگی، موذی‌بازی از خودش در می‌آورد و دارد زیاد طول می‌کشد حتماً یک حرکت ردیف بزنید و کاری باحال انجام بدهید تا این بی‌حوصلگی بی‌دلیل زیاد طول نکشد و از طرفی هم حال جناب بی‌حوصلگی گرفته شود!
توضیح تصویر از زبان کلانتر پفک
دقایقی که بی‌حوصله نشسته بودم و به رفت و آمد آدم‌ها نگاه می‌کردم.
اختصاصی نشریه‌ی اینترنتی نوجوانها – یاسمن رضائیان
