شعرهای پاییزی شاعران معاصر

در این مطلب چند قطعه از شعرهای پاییزی را تقدیم شما مهربانان می کنیم.

یکی از شعرهای پاییزی از (مهدی اخوان ثالث   متولد 1307  وفات 1369)

شعر باغ بی برگی

آسمانش را گرفته تنگ در آغوش
ابر؛ با آن پوستین سردِ نمناکش.
باغ بی برگی،
روز و شب تنهاست،

با سکوت پاکِ غمناکش.
سازِ او باران، سرودش باد.
جامه اش شولای عریانی‌ست.
ورجز،اینش جامه ای باید .

بافته بس شعله ی زرتار، پودش باد .
گو بروید ، هرچه در هر جا که خواهد ، یا نمی خواهد .
باغبان و رهگذران نیست .
باغ نومیدان
چشم در راه بهاری نیست

گر زچشمش پرتو گرمی نمی تابد ،
ور برویش برگ لبخندی نمی روید ؛
باغ بی برگی که می گوید که زیبا نیست ؟
داستان از میوه های سربه گردون سای اینک خفته در تابوت پست خاک می گوید .
باغ بی برگی
خنده اش خونیست اشک آمیز
جاودان بر اسب یال افشان زردش می چمد در آن .
پادشاه فصل ها ، پائیز .

یکی از شعرهای پاییزی از (فروغ فرخزاد  تولد 1313   وفات 1345)

شعر کاش چون پاییز بودم

کاش چون پائیز بودم … کاش چون پائیز بودم
کاش چون پائیز خاموش و ملال انگیز بودم

برگ های آرزوهایم یکایک زرد می شد
آفتاب دیدگانم سرد می شد

آسمان سینه ام پر درد می شد
ناگهان توفان اندوهی به جانم چنگ می زد

اشگ هایم همچو باران
دامنم را رنگ می زد

وه … چه زیبا بود اگر پائیز بودم
وحشی و پر شور و رنگ آمیز بودم

شاعری در چشم من می خواند … شعری آسمانی
در کنارم قلب عاشق شعله می زد

در شرار آتش دردی نهانی
نغمه من …

همچو آوای نسیم پر شکسته
عطر غم می ریخت بر دل های خسته

پیش رویم چهره تلخ زمستان جوانی

پشت سرآشوب تابستان عشقی ناگهانی

سینه ام منزلگه اندوه و درد و بدگمانی
کاش چون پائیز بودم … کاش چون پائیز بودم

یکی از شعرهای پاییزی از (فریدون مشیری   تولد 1305   وفات 1379)

شعر افسرده پاییز

دلم خون شد از این افسرده پاییز
از این افسرده پاییز غم انگیز

غروبی سخت محنت بار دارد
همه درد است و با دل کار دارد

شرنگ افزای رنج زندگانی ست
غم او چون غم من جاودانی ست

افق در موج اشک و خون نشسته
شرابش ریخته جامش شکسته

گل و گلزار را چین بر جبین است
نگاه گل نگاه واپسین است

پرستوهایی وحشی بال در بال
امید مبهمی را کرده دنبال

نه در خورشید نور زندگانی
نه در مهتاب شور شادمانی

کلاغان می خروشند از سر کاج
که شد گلزار ها تاراج تاراج

خورد گل سیلی از باد غضبناک
به هر سیلی گلی افتاده بر خاک

چمن را لرزه ها در تار و پود است
رخ مریم ز سیلی ها کبود است

گلستان خرمی از یاد برده
به هر جا برگ گل را باد برده

نشان مرگ در گرد و غبار است
حدیث غم نوای آبشار است

سری بالا کنم از سینه کوه
دلم کوه غم و دریای اندوه

به دامانش درآویزد به زاری
بنالد زین همه بی برگ و باری

حدیث تلخ اینان باز گوید
کلید این معما باز جوید

چه گویم بغض می گیرد گلویم
اگر با او نگویم با که بگویم

فرود اید نگاه از نیمه راه
که دست وصل کوتاهست کوتاه

نهیب تند بادی وحشت انگیز
رسد همراه بارانی بلاخیز

بسختی می خروشم های باران
چه می خواهی ز ما بی برگ و باران

برهنه بی پناهان را نظر کن
در این وادی قدم آهسته تر کن

شد این ویرانه ویرانتر چه حاصل
پریشان شد پریشان تر چه حاصل

تو که جان می دهی بر دانه در خاک
غبار از چهر گل ها می کنی پاک

غم دل های ما را شستشو کن
برای ما سعادت آرزو کن