درست بعد از اینکه مبهوت این دو استاد برجسته انسل آدامز و مایکل کنا شدم، تازه عکاسی سیاه وسفید را آغاز کردم. انسل آدامز جادوی تنالیته نهان در سیاه وسفید را به من نشان داد و از مایکل کنا چیدمان و تعادل را آموختم.
حقیقت اینست که عکاسی سیاه و سفید تنها در این دو رنگ خلاصه نمی شود. آدامز با " zone system" ، آنچه را که ما سیاه و سفید می نامیم، به 9 نوار سایه های خاکستری از سیاه سیاه تا سفید سفید تقسیم کرد. اینها ابزاری است که من بعنوان معیار برای عکاسی سیاه و سفید رویایی خودم از آن استفاده کرده ام. بازی کردن با تنالیته ها و چیدمان رنگ های خاکستری از ویژگی های عمده این کاراست.
در کنار این داستان، من عاشق روش ترکیب بندی مایکل کنا هستم، عاشق روشش در به تصویر کشیدن ریزه کاری ها. او با عکاسی رویایی بازی می کند: عکس هایش جهان را بدون از دست دادن زیبایی های پیچیده ماورای مناظر، ساده سازی می کند. کارهای او مصداق کامل این ضرب المثل هستند: "کم گوی و گزیده گوی چون دُر".
در آخر باید بگویم که من تحت تاثیر هایکو نیز قرار گرفته ام. هایکو اشعار ژاپنی است که در هر بیتش ابتدا 5 سیلاب، سپس 7 سیلاب و در آخر دوباره 5 سیلاب قرار می گیرد. هایکو به من آموخته است که چگونه بدور از آلایش اما ژرف اندیشانه به جهان بنگرم. هایکو در مورد طبیعت است و طبیعت جایی است که من آزادی، بیان و هویت خودم را در آن می جویم. از آنجاییکه عکاسی من مینیمالیستی است، بر این قصدم که آثاری خلق کنم که اساسا بر پایه ترکیب بندی فضای منفی استوار است.
