هنرمند اسپانیایی «ژاکلین رابرتز» خلاف جهت آب شنا می‌کند و در عصر دیجیتال، عکاسی قرن نوزدهم را احیا کرده است. آثار ژاکلین عمدتا حول گذر احساسی و روانی از کودکی به بزرگسالی می‌گردد و تکنیکی که استفاده می‌کند این تغییر مرموز را تشدید می‌کند و باعث می‌شود تصاویر به گونه‌ای به نظر برسند که گویی آن‌ها را در کابوس‌های خود دیده اید.
عکاسی کلودیون مرطوب در سال ۱۸۵۱ تقریبا همزمان توسط فردریک اسکات آرچر و گوستاو لوگری اختراع شد. اگرچه این تکنیک نیاز به یک تاریکخانه قابل حمل داشت، به سرعت محبوب شد و برای عکاسی پرتره، منظره، معماری و … استفاده می‌شد. سوژه‌های این هنرمند خودآموخته اغلب کودکان هستند، او با باور مشترکی که کودکان را موجوداتی زیبا و بی گناه می‌دانند موافق نیست و این مفهوم را فروتنانه و دستکاری شده می‌داند و آنچه درباره آن‌ها دوست دارد ناآگاهی تازه، توانایی سازش ناپذیر آن‌ها تا کسی که هستند باشند و ناپختگی آن هاست.
