ستاره‌شناسان با استفاده از شواهد دنباله‌دارها و مدل‌های جدید، نظریه جدیدی را مطح کرده‌اند که بر اساس آن، یک ابرنواختر کم جرم باعث شکل‌گیری منظومه شمسی شده است.
محققان در پژوهشی که در مجله Nature Communications منتشر شده، مدارکی قانونی ارائه کرده‌اند که نه تنها چگونگی شکل‌گیری منظومه شمسی را توضیح می‌دهد، بلکه هم چنین عامل احتمالی تولد آن را نیز معرفی می‌کند.
حدود 4.6 میلیارد سال قبل، یک ابر گاز و غبار در هم گسیخته منجر به یک فروپاشی گرانشی شد که تولد یک خوشید اولیه همراه یک صفحه برای شکل‌گیری سیارات در اطراف آن را به همراه داشت.
برای فشرده کردن این ابر گاز و غبار، به مقادیر زیادی انرژی نیاز بوده که یک ابرنواختر آن را تامین کرده است. اما هیچ مدرک موثقی برای اثبات این نظریه وجود نداشت و مشخص نبود که ماهیت ابرنواختر مذکور چه بوده است.
محققان بر روی هسته‌ای با عمر کوتاه متمرکز شدند که در اولین روزهای عمر منظومه شمسی وجود داشت. هسته دارای عمر کوتاه می‌تواند تنها از یک ابرنواختر باقی مانده باشد زیرا مدت طولانی دوام نمی‌آورند. هم چنین محققان توانستند محصولات جانبی هسته را در دنباله‌دارها پیدا کنند که می‌توان آن‌ها را مواد باقی‌مانده از یک ابرنواختر محسوب کرد.
ابتدا تصور می‌شد که عامل محرک شکل‌گیری منظومه شمسی یک ابرنواختر دارای جرم بالا بوده است، اما چنین ابرنواختری نمی‌تواند مانند یک ابرنواختر دارای جرم کم بر روی دنباله‌دارها سرنخ باقی بگذارد.
این سرنخ‌ها باعث محکم‌تر شدن این عقیده شد که منظومه شمسی در اثر انفجار یک ابرنواختر با جرم کم پدید آمده است.
ستاره‌شناسان با استفاده از شواهد دنباله‌دارها و مدل‌های جدید، نظریه جدیدی را مطح کرده‌اند که بر اساس آن، یک ابرنواختر کم جرم باعث شکل‌گیری منظومه شمسی شده است.
