نام دیه گو مارادونا در دنیای فوتبال بیش از آنکه به خاطر نبوغ و خلاقیت و بازی های استثنایی او بیاید، به دلیل جنجال ها و اخباری است که از زمان بازیگری او در ناپل ایتالیا همواره حول و حوش این بازیکن شاخص آرژانتینی بوده است.
دیه گو یکی از بااستعدادترین بازیکنان نسل فوتبال جهان است که در خانواده یی فقیر و پرجمعیت به دنیا آمد. فوتبال را در باشگاه آرجنتینوس جونیورز آغاز کرد و 15ساله بود که به تیم اول باشگاه پیوست. در حالی که تنها 17سال داشت به تیم ملی آرژانتین دعوت شد و در برابر مجارستان یک نیمه بازی کرد.
قدرت بازی سازی، پاس های بلند و کوتاه میلیمتری، قدرت حفظ توپ و هوش سرشار رهبری تیم در میانه میدان، ضربه های ناگهانی و حیاتی، حفظ تعادل و قدرت پا به توپ عالی و بسیاری از خصوصیات دیگر یک فوتبالیست طراز اول در مارادونا جمع شده بود و اگر از نظر شخصیتی در حد مطلوبی بود بی تردید در کنار بزرگان فوتبال دنیا یکی از ده مرد برتر فوتبال جهان نام می گرفت.
پس از آن که «سزار منوتی» مربی بزرگ تیم ملی آرژانتین دیه گو را به دلیل اخلاق و رفتار ناپایدارش و ناپختگی دوران جوانی از تیم ملی کنار گذاشت و نام او را برای جام جهانی 78 در لیست تیم نیاورد، مارادونا جام جهانی جوانان 79 توکیو را میدان تاخت و تاز خود قرار داد و تیم ملی کشورش را به مقام قهرمانی جهان رساند.
وقتی مارادونا در تیم باشگاهی آرجنتینوس جونیورز، در 166 بازی 116 گل به ثمر رساند، باشگاه معروف بوکاجونیورز حاضر شد برای خرید او پول خوبی پرداخت کند. این بار رکورد او بهتر شد و در 28بازی، 40 گل زد و در سال 1981 با بوکاجونیورز قهرمان آرژانتین شد. کم کم نام جوان با استعداد آرژانتینی بر سر زبان ها افتاد و بارسلون با پرداخت بالاترین مبلغ، او را به ایالت کاتالونیا برد. از سال 1982 تا 1984 بارسلون محل بروز استعدادها و بازی های دیه گو بود. هافبک پرتوان آمریکای جنوبی قهرمانی سال 83 اسپانیا را برای بارسلون به ارمغان آورد.
حال تیم ناپل ایتالیا خواهان او بود و مبلغ بسیار بالایی به او پیشنهاد کرد تا در سال 84 به شهر ناپل مهاجرت کند. مارادونا هفت سال در ناپل ماند و در سال 1991که از ایتالیا به آرژانتین برگشت، معروف ترین و محبوب ترین ورزشکار شهر ناپل بود.
او یک تنه ناپل را به دو مقام قهرمانی در سال 1987 و 1990 رساند. پس از بازگشت مارادونا به وطنش، تیم ناپل دیگر نتوانست قامت راست کند و حتی به دسته دوم بازی ها سقوط کرد.
در سال 9119 مارادونا به اتهام حمل و مصرف مواد مخدر، از ایتالیا اخراج شد و به کشورش بازگشت و از آن سال به طور مرتب باشگاه خود را عوض کرد. معروف ترین باشگاهی که بعد از جام جهانی 94 در آن توپ زد، بوکاجونیورز بود که در سال های 9619 و 9719 در آن بازی کرد.
مارادونا چندی نیز مربی راسینگ بود که به دلیل عدم موفقیت از کار برکنار شد.
در عرصه بازی های ملی موفقیت مارادونا بسیار چشمگیر بود، بازیکنی با قد کوتاه، اما با استارت های انفجاری؛ در هر لحظه یی که دیه گو اراده می کرد قادر بود خط دفاعی حریف را به هم بریزد و با پاسی ناگهانی مهاجمان تیمش را صاحب موقعیت گل کند.
بازیکن برجسته ای مثل او همواره در زمین بازی، هدف تکل های خشن مدافعان حریف بود. قدرت بدنی مرد کوچک آرژانتینی در سال هایی که هنوز به مواد غیر مجاز روی نیاورده بود غیرقابل تصور می نمود. در ضربه های آزاد یک استاد به تمام معنا بود. ضربات پای چپ او از پشت محوطه جریمه، کمتر خطا می رفت. در جام جهانی اسپانیا و به هنگام دیدار با برزیل به دلیل خطای غیرورزشی از زمین اخراج شد تا باعث حذف آرژانتین شود؛ اما جام جهانی 86 مکزیک میدانی دیگر برای او بود. در آن سال او به قله شهرت و تکامل در عامل بازیگری رسید و در راس یک تیم خوب و آرمانی به رهبری دکتر کارلوس بیلاردو، اجازه نداد جام قهرمانی از قاره آمریکا خارج شود. بازی های اعجاب انگیز مارادونا در مسابقات مقدماتی سبب شد مربیان تیم های حریف همواره چند بازیکن را مامور یارگیری مارادونا کند.
امایارگیریها و خطاهای متعدد نیز مانع بازی سازی و ارسال پاس های زیبا و به واقع استثنایی او نبود. او در بازی با انگلستان با زیرکی بسیار و با ضربه دست توپ را وارد دروازه حریف کرد تا این گل به عنوان یک گل تاریخی در جام های جهانی ثبت شود. پس از آن با گلی دیگر بلژیک را از رسیدن به دیدار نهایی محروم کرد تا آرژانتین در برابر آلمان برگزارکننده دیدار پایانی جام جهانی مکزیک باشد. درخشش او سبب شد در پایان، بازی سه بر دو به سود آرژانتین خاتمه یابد و برای بار دوم جام جهانی نصیب آرژانتین شود. مارادونا در جام جهانی مکزیک به عنوان بهترین بازیکن شناخته شد. چهار سال بعد در جام جهانی ایتالیا، ستاره اقبال آرژانتین بلند بود که مارادونا یک بازی زیبا و تحسین برانگیز مقابل برزیل انجام داد تا تیم پر مهره رقیب را از دور رقابت ها حذف کند.
دو تیم آلمان و آرژانتین برگزار کننده دیدارنهایی بودند. پس از آنکه تیم آرژانتین به علت اخراج دو بازیکن خود 9 نفره بازی می کرد، ضربه پنالتی «آندریاس بره مه» تیری بر قلب مارادونا بود تا تیم آرژانتین به مقام نایب قهرمانی جهان بسنده کند. سال 1994 و جام جهانی آمریکا پایان کار دیه گو مارادونا در سطح ملی بود. مارادونای 34 ساله به قدر کافی پخته بود که با وجود اضافه وزن، تیمش را رهبری کند؛ اما یک اشتباه اخلاقی و دوپینگ او در جریان بازی ها موجب شد تا او از بازی ها اخراج شود و 15 ماه از بازیهای بین المللی محروم شود. پس از اخراج مارادونا تیم ملی آرژانتین دیگر کمر راست نکرد و خیلی زود از دور رقابت ها حذف شد.
مارادونا با این کار غیراخلاقی، مانع از این شد که به عنوان اسطوره یی در جهان فوتبال نامش جاودانه شود و در کنار بزرگانی چون دی استفانو، پله، کرایف، و بکن باوئر قرار گیرد. آخرین دسته گل مارادونا، تیراندازی به سوی خبرنگارانی بود که سعی داشتند در زمان محرومیت او از بازی های بین المللی، از او عکسبرداری کنند. او همچنان قصد داشت در فوتبال حرفه یی به مربیگری بپردازد و حاضر نیست با دنیای توپ گرد وداع کند.
منبع : http://www.cyberg.ir
