نام من مصطفی رحمان دوست است و در ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ روز ﺗﻴﺮﻣﺎﻩ ۱۳۲۹در همدان ﺑﻪ دﻧﻴـﺎ ﺁﻣـﺪم. ﻣﺜﻞ همه ی ﺑﭽﻪها ﺑﺎزی ﻣﻲکردم و درس ﻣﻲ ﺧﻮاﻧـﺪم. اﺳـﺒﺎب ﺑـﺎزی ﻣﻬﻤﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ . کلاس ﭘﻨﺠﻢ دﺑﺴﺘﺎن ﺑﻮدم که ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻣﻲﺗـﻮاﻧﻢ ﺷـﻌﺮ ﺑﮕـﻮﻳﻢ. ﺷﺒﻲ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪارم کردﻧﺪ که ﺑﻪ ﺣﻤﺎم ﺑﺮوﻳﻢ. هفته ای ﻳﻚ ﺑﺎر ﺷﺐ ها ﺑـﻪ ﺣﻤﺎم ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ، ﭼﻮن ﺣﻤﺎم ﻣﺤﻠّـﻪ ﻣـﺎ روزهـﺎ زﻧﺎﻧـﻪ ﺑـﻮد. ﺑـﻮق ﺣﻤـﺎم را که ﻣﻲزدﻧﺪ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪارﻣﺎن ﻣﻲ کردﻧﺪ و ﺑﺎ ﭼﺸﻢ های ﺧﻮاب ﺁﻟﻮدﻩ کوچه های ﺗﺎرﻳﻚ را ﺑﻘﭽﻪ ﺑﻪ ﺑﻐﻞ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻤﺎم ﺑﺮﺳﻴﻢ.
در ﺣﻤﺎم کار ﻣﺎ ﺑﭽﻪها کمک کردن ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮها ﺑﻮد: ﺳﺮِ ﻳﻜﻲ ﺁب ﻣـﻲرﻳﺨﺘـﻴﻢ، ﭘـﺸﺖ ﺁن ﻳﻜﻲ را کیسه ﻣﻲ کشیدﻳﻢ و…ﺁن ﺷﺐ هـﻢ ﺑـﻪ دﺳـﺘﻮر ﭘـﺪر، ﻣـﺸﻐﻮل کمک کردن ﺑﻪ ﺑﻨﺪﻩِ ﺧـﺪاﻳﻲ ﺑـﻮدم که ﺑـﺴﻴﺎر ﺿـﻌﻴﻒ و ﻻﻏـﺮ ﺑـﻮد. ﭘﻮﺳـﺖ واﺳﺘﺨﻮاﻧﻲ ﺑﻮد و ﺳـﺘﻮن ﻓﻘـﺮاﺗﺶ را ﻣـﻲ ﺷـﺪ ﺷـﻤﺮد. ﺗﻌﺠـﺐ کردم. ﻋﻠـﺖﻻﻏﺮی ﭘﻴﺶاز ﺣﺪش را ﭘﺮﺳﻴﺪم. از روزﮔﺎر ﻧﺎﻟﻴﺪ و ﺑﻴﻤﺎری ﻃﻮﻻﻧﻲ و اﻳﻦ که ﻣﺴﺎﻓﺮ اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮش ﺑﺮﮔﺮدد. ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺗﻦ و ﺑـﺪﻧﻲ ﺑـﺸﻮﻳﺪ. ﺑـﻪ ﺧﺎﻧﻪ که ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ. ﺳﻌﻲ کردم ﺷﺮح رﻧـﺞ ﺁن ﺑﻨـﺪۀ ﺧـﺪا را ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ و ﻧﻮﺷﺘﻢ:
ﺑﻮد ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻳﻜﻲ اﻧﺪر ﺑﻪ راﻩ
ﺗﻮﺷﻪ کم راﻩ ﻓﺰون ﺑﻲ ﭘﻨﺎﻩ
و همین ﻃﻮری اداﻣﻪ دادم و ﻓﺮدا، ﺳﺮ کلاس ﺧﻮاﻧـﺪم و ﻣﻌﻠـﻢ ﮔﻔـﺖ که ﺗـﻮ ﺷﺎﻋﺮی و اﻳﻦ که ﻧﻮﺷﺘﻪای ﺷﻌﺮ اﺳﺖ. ﺑﻌﺪها ﻓﻬﻤﻴﺪم که ﻣـﺼﺮع ﻧﺨـﺴﺖ اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪام ، ﺑﺮﮔﺮﻓﺘـﻪ از ﻳﻜـﻲ از اﺑﻴـﺎت ﺻـﺎﻣﺖ ﺑﺮوﺟـﺮدی اﺳـﺖ. ﺻـﺎﻣﺖ وﻗﻤــﺮی هــﻢ داﺳــﺘﺎﻧﻲ در کودکی هــﺎی ﻣــﻦ دارﻧــﺪ. ﭘــﺪرم کنار کرسی ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﺁواز ﺻﺎﻣﺖ و ﻗﻤﺮی ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ.
اﻳﻦ ﺑﻮد که ﺗـﺎ ﺳـﻮاد دار ﺷـﺪم، ﺳﻌﻲ کردم ﺷـﻌﺮهای اﻳـﻦ دو دﻳـﻮان را ﺑﺨـﻮاﻧﻢ. ﺻـﺎﻣﺖ ﻓﺎرﺳـﻲ ﺑـﻮد و ﺑـﺎ ﺣﺮوف ﺳﺮﺑﻲ ﭼﺎپ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و کمی ﻣﻲﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ کلماتش را ﺑﻔﻬﻤـﻢ. اﻣـا ﻗﻤﺮی ﺗﺮکی ﺑﻮد و ﭼﺎپ ﺳﻨﮕﻲ و ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻮاد ﻣﻦ و ﺁن دﻳﻮان ﺑﺴﻴﺎر. در ﻣﺪرﺳﻪ و ﻣﺤﻠﻪ اﻧﺸﺎ ﻧﻮﻳﺲ ﺑﭽـﻪ هـﺎ ﺷـﺪﻩ ﺑـﻮدم.ﺁرزوﻳـﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد که در ﺑﺰرگسالی ﺻﺎﺣﺐ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺑﺸﻮم.
اﺳﻢ ﺳﻴﻨﻤﺎی ﺧﻴﺎﻟﻲ ام راهــﻢ “ژاﻟــﻪ ” گذاﺷــﺘﻪ ﺑــﻮدم . ﺣﻜﺎﻳــﺖ ﭘﻨﻬــﺎﻧﻲ و دور از ﭼــﺸﻢ ﺧــﺎﻧﻮادﻩ ﺑــﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎ رﻓﺘﻦ و دوﺑﺎر ﻓﻴﻠﻢ را ﺑﺎ ﻳﻚ ﺑﻠﻴﻂ دﻳﺪن هم داﺳﺘﺎﻧﻲ اﺳﺖ که ﺑﻤﺎﻧـﺪ ﺑﺮای ﺑﻌﺪ.اﻳﻦ ﻋﻼﻗﻪ در دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺑﻪ دو ﻋﻼﻗـﻪ دیگر ﻳﻌﻨـﻲ ﺗـﺎﺗﺮ و ﻋﻜﺎﺳـﻲ تقسیم ﺷﺪ .هـﻢ ﻋﻜـﺲ ﻣـﻲ گرﻓﺘﻢ و در ﺗﺎرﻳﻜﺨﺎﻧـﻪ اﺑﺘـﺪاﻳﻲ ای که در زﻳـﺮزﻣﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎن راﻩ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﭼﺎپ ﻣﻲ کردم هـﻢ ﺑـﺎ ﮔﺮوﻩ ﺗـﺎﺗﺮ ﻣﺪرﺳـﻪ ﻣﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻮﻳـﺴﻨﺪﻩ وﺑـﺎزﻳﮕﺮ همکاری داﺷـﺘﻢ.
ﭘـﺲ از ﮔﺬراﻧـﺪن ﺷـﺶ ﺳــﺎل اﺑﺘــﺪاﻳﻲ وارد دﺑﻴﺮﺳــﺘﺎن ﺷــﺪم. ﺳــﻪ ﺳــﺎل ﻧﺨــﺴﺖ دﺑﻴﺮﺳــﺘﺎن را دردﺑﻴﺮﺳــﺘﺎن اﺑــﻦ ﺳــﻴﻨﺎ ﮔﺬراﻧــﺪم. کتاﺑﺨﺎﻧــﻪ ﺧــﻮﺑﻲ داﺷــﺖ، اﻣــﺎ ﺑــﻪ ﺳــﺨﺘﻲ ﻣــﻲﺗﻮاﻧــﺴﺘﻢ از ﺁﻧﺠــﺎ کتاب ﺑﮕﻴــﺮم. ﺧﻴﻠــﻲ از کتا هــﺎی آنجا را ﺧﻮاﻧــﺪم. کمبود ها را هم با کرایه کتاب و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺳﺮﻳﻊ آن ها ﺟﺒـﺮان ﻣـﻲ کردم.
ﺳﻪ ﺳﺎل دوم دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن را در دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن اﻣﻴﺮکبیر ﮔﺬراﻧﺪم که رﺷـﺘﻪ ادﺑـﻲ داﺷﺖ و کتاﺑﺨﺎﻧﻪ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﻪ هـﺰار در و دروازﻩ زدم ﺗـﺎ اﺗـﺎﻗﻲ از اﺗـﺎق هـﺎی دﺑﻴﺮﺳــﺘﺎن را کتابخانه کنم و کتابخانه ایی در ﺁن ﻣﺪرﺳــﻪ راﻩ ﺑﻴﻨــﺪازم. دﺑﻴــﺮﻓﻠﺴﻔﻪ ﻣﺎ ﺁﻗﺎی اکرﻣﻲ ﺑﻮد که ﭘﺲاز اﻧﻘﻼب وزﻳﺮ ﺁﻣﻮزش و ﭘﺮورش ﺷـﺪ ، اوکمک زﻳﺎدی ﺑـﺮای راﻩاﻧـﺪازی ﺁن کتابخانه کرد. ﺧـﻮدش هـﻢ کتاﺑﺨﺎﻧـﻪای در ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪ ی ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻴﺮزاﺗﻘﻲ همدان راﻩ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ ﺑـﻪ ﻧـﺎم کتابخانه ی ﺧـﺮد.
در دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﺗـﺸﻮﻳﻖ ﭘـﺪرم، ﻣـﺪﺗﻲ دروس ﺣـﻮزوی ﻣـﻲﺧﻮاﻧـﺪم. ﺳـﻪ ﻣﻌﻠﻢ داﺷﺘﻢ که ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ آن ها ﻃﻠﺒﻪای ﺑﻮد اﻓﻐﺎﻧﻲ. ﭼﺮا که ﻋـﻼوﻩ ﺑـﺮ ﻋﻠـﻮمﻋﺮﺑﻲ، ادﺑﻴﺎت ﻓﺎرﺳﻲ هم ﻣﻲ داﻧﺴﺖ و گه گاﻩ ﺷﻌﺮی ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ و ﺗﻔـﺴﻴﺮیﻣﻲکرد. ﻣﻘـﺪﻣﺎت را ﻧـﺰد او ﻣـﯽ ﺧﻮاﻧـﺪم اﻣـﺎ در ﺁن روزﮔـﺎر ﭼﻴﺰ زﯾـﺎدﯼ ﻧﻤـﻲﻓﻬﻤﻴﺪم. در ﺳﺎل های ﺁﺧﺮ دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﻣﻮﺳـﻴﻘﻲ هـﻢ روی ﺁوردم. همینﻃﻮر ﺑﻪ ﻧﻘﺎﺷﻲ. در ﻧﻘﺎﺷﻲ کاری از ﭘﻴﺶ ﻧﺒـﺮدم، اﻣـﺎ در ﻣﻮﺳـﻴﻘﻲ ﺗـﺎ ﺁﻧﺠـﺎ ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ که در ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺪرﺳﻪ ﺳﻨﺘﻮر ﺑﺰﻧﻢ. اﻳﻦ کار را هم در داﻧﺸﮕﺎﻩ ﭘﻲ ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ.ﺑﺎ اﻳﻦ که وﺿﻊ ﻣﺎﻟﻲ ﭘﺪرم ﺑﺪ ﻧﺒـﻮد ﺑـﻪ ﺳـﺨﺘﻲ ﺣﺎﺿـﺮ ﻣـﻲ ﺷـﺪم ازاﻳﺸﺎن ﭘـﻮل ﺑگﻴـﺮم.
ﺧـﻮدم کار ﻣـﻲ کردم : از کارﮔﺮی ﺳـﺎﺧﺘﻤﺎن ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺗـﺎ ﺗﺰرﻳﻘﺎت و ﭘﺎﻧﺴﻤﺎن و ﺳﻴﻢ کشی ﺑﺮق و ﻧﻮﺷﺘﻦ وﺳﺎﺧﺘﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﺮای ﻣﻐـﺎزﻩ ها … تا این که ﺳﺎل ۱۳۴۹ ﺑـﺮای اداﻣـﻪ ﺗﺤـﺼﻴﻞ ﺑـﻪ ﺗﻬـﺮان ﺁﻣـﺪم و در رﺷـﺘﻪ زﺑﺎن و ادﺑﻴﺎت ﻓﺎرﺳﻲ ﻣﺸﻐﻮل ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺷـﺪم. دورﻩ ﻓـﻮق ﻟﻴـﺴﺎﻧﺲ ادﺑﻴـﺎت ﺗﻄﺒﻴﻘــﯽ را هــﻢ ﺷــﺮوع ﮐــﺮدم و اداﻣــﻪ ﻧــﺪادم. ﺳــﺎل ۱۳۶۹ ﮐــﻪ ﮐﻤــﯽ ﺗــﺎﻗــﺴﻤﺘﯽ ﺑﻴﮑﺎرﺷــﺪﻩ ﺑــﻮدم ﻓــﻮق ﻟﻴــﺴﺎﻧﺲ ادﺑﻴــﺎت را در داﻧــﺸﮕﺎﻩ ﺁزاد ﭘــﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ . ﺗﺎﺟﻴﮑﺎن درﻣﺮاﺳﻢ هزارﻩ ﻓﺮدوﺳﯽ ﺑﻪ ﯾﮏ دﮐﺘﺮاﯼ اﻓﺘﺨﺎرﯼ ﭘﮋوهش ادﺑﯽ ﻣﻬﻤﺎﻧﻢ ﮐﺮدﻧـﺪ که “ﻣﺰاﻳـﺎی ﻗـﺎﻧﻮﻧﻲ” ﻧﺪاﺷـﺖ. ﺑﻌـﺪهـﺎ هـﻢ ، ﮐـﻪ ﺑـﻪ درﯾﺎﻓﺖ درﺟـۀ ﯾـﮏ هنری (دکتری ) ﻧﺎﯾـﻞ ﺁﻣـﺪم، زﻣـﺎن اﺳـﺘﻔﺎدﻩ از ﻣﺰاﯾـﺎﯼ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ را از دﺳﺖ دادﻩ ﺑﻮدم.
اوﻟﻴﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪام، زﻣﺎﻧﻲ ﭼﺎپ ﺷﺪ که داﻧﺶﺁﻣﻮز دﺑﻴﺮﺳـﺘﺎن ﺑـﻮدم. ﺁن هـﻢ درﻳﻚ ﻣﺠﻠّﻪ ﻣﺤﻠّﻲ و ﻧﻪ اﺛﺮی که ﺑـﺮای ﺑﭽـﻪهـﺎ ﻧﻮﺷـﺘﻪ ﺷـﺪﻩ ﺑﺎﺷـﺪ. در دورﻩ داﻧﺸﺠﻮﻳﻲ ﻗﺼﻪها و ﺷﻌﺮهای ﺑﺴﻴﺎری ﻧﻮﺷﺘﻢ و ﭼـﺎپ کردم. همه ﺑـﺮایﺑﺰرﮔﺴﺎﻻن، اﻣــﺎ در اواﺧــﺮ دورﻩِ داﻧــﺸﺠﻮﻳﻲ ﺑــﻮد که ”ادﺑﻴــﺎت کودکان وﻧﻮﺟﻮاﻧــﺎن“ را ﺷــﻨﺎﺧﺘﻢ. رواﻧﺸﻨﺎﺳﻲ ﺧﻮاﻧﺪم؛ ﺳﺎدﻩ ﻧﻮﻳـﺴﻲ کار کردم ؛ کتابهـﺎی ﺑﭽـﻪهـﺎ را ورق زدم؛ ﻣﻌﻠــﻢ ﺑﭽــﻪهــﺎ ﺷــﺪم ؛ ﭼﻨــﺪ ﺟــﺎ درس دادم ؛ اول ﻧﻤﺎﯾــﺸﻨﺎﻣﻪ و ﻗــﺼﻪ ﻧﻮﺷﺘﻢ:” ﺳﺮﺑﺪاران” و ” ﺧﺎﻟﻪ ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ ” و ﺑﻌﺪ ﺷﻌﺮ ﺳﺮودم.
ﺑﻴﺶ از۳۳ ﺳﺎل اﺳﺖ که ﺑﺪون وﻗﻔﻪ ﺑﺮای بچه ها کار می کنم . هـﺮﺷـﻐﻠﻲ را هـﻢ که ﭘﺬﻳﺮﻓﺘـﻪام، ﺑــﻪ ادﺑﻴـﺎت کودکان و ﻧﻮﺟﻮاﻧــﺎن رﺑـﻂ داﺷــﺘﻪ اﺳﺖ. ﺗﻼش زﻳﺎدی کرده ام ﺗﺎ راﻩ ﺑﺮای ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ که واﻗﻌﺎً دﻟﺴﻮﺧﺘﻪ ﺑﭽﻪهﺎ هستند وکمر ﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻌﺮ و ﻗـﺼﻪ کودکان و ﻧﻮﺟﻮاﻧـﺎن ﺑﭙﺮدازﻧـﺪ، هموار ﺷـﻮد. هم اکنون کاری ﻧﺪارم ﺟـﺰ ﻧﻮﺷـﺘﻦ و ﺳـﺮودن. ﺳـﺮﮐﯽ هـﻢ ﺑـﻪ دﻧﻴـﺎﯼ وب ﮐﺸﻴﺪﻩ ام و ﻣﯽ ﮐﺸﻢ .
ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ کتابخانه های الکترونیک کودکانه را هـﻢ 12 ﺳﺎل ﭘﻴﺶ راﻩ اﻧﺪاﺧﺘﻪام ﺑﻪ ﻧﺎم ”دوﺳﺘﺎﻧﻪ“ ﭘﺲاز ﺁن “ﺗﺎﻓﺮدا” را ﺗﺪارﮎ دﯾﺪم وﺣﺎﻻ درﮔﻴﺮ ﺑﺨﺶ دﯾﺠﻴﺘﺎل ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﮐﻮدﮐـﺎن ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧـﻪ ﻣﻠـﯽ هـﺴﺘﻢ . ﻗــﺼﺪ دارم ﮔﺰﻳــﺪﻩِ ﺁﺛــﺎر ﺗــﺄﻟﻴﻔــﻲ کودکان و ﻧﻮﺟﻮاﻧــﺎن را در اﻳــﻦ ﺗﺎرﻧﻤــﺎیﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﻲ وارد کم ﺗﺎ هم ﺑﭽـﻪهـﺎی اﻳﺮاﻧـﻲ اﻳـﺮان، هـﻢ ﺑﭽـﻪهـﺎی اﻳﺮاﻧـﻲ ﺧﺎرج اﻳـﺮان ﺑﺘﻮاﻧﻨـﺪ از ﻃﺮﻳـﻖ راﻳﺎﻧـﻪ ﺑـﻪ کتاﺑﻬـﺎی ﺧﻮدﺷـﺎن دﺳﺘﺮﺳـﻲ ﭘﻴـﺪاکنند.
کتاب های مصطفی رحمان دوست
ﺗﺎکنون ۱۶۱ ﻋﻨﻮان کتاب از ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺷﻌﺮها، ﻗﺼﻪها و ﺗﺮﺟﻤﻪهـﺎی ﻣـﻦ ﺑـﻪﭼﺎپ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ. ﺷﻤﺎرﮔﺎن ﮐﺘﺎب هاﯾﻢ دارد ﺑﻪ هفت ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻧﺴﺨﻪ ﻣﯽرﺳﺪ.اﯾﻦ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﺑﻴﺶاز هفتاد ﺟﺎﯾﺰﻩ و دﯾﭙﻠﻢ اﻓﺘﺨﺎر را ﻧﺼﻴﺒﻢ ﮐـﺮدﻩاﻧﺪ – از ﺁن ﺟﻤﻠﻪ دوﺑﺎر ﺟﺎﯾﺰﻩ ﮐﺘـﺎب ﺳـﺎل را- ﺗﻌـﺪادﯼ از ﮐﺘﺎﺑﻬـﺎﯾﻢ ﺑـﻪ دوازدﻩزﺑﺎن دﯾﮕﺮ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ: ﻣﺜﻼ “ﺑﺎزﯼ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎ” ﺑﻪ زﺑﺎن ﺳـﻮﺋﺪﯼ ، “دوﺗـﺎﻋﺮوس دوﺗﺎ داﻣﺎد” ﺑﻪ ﺗﺮﮐﻤﻨﯽ ، “اﺳﻢ ﻣﻦ ﻋﻠﯽ اﺻﻐﺮ اﺳـﺖ ” ﺑـﻪ ﻋﺮﺑـﯽ ،اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ و هندﯼ ،ﺳﻪ ﮐﺘﺎب ” ﻧﻤﺎزﯼ دﯾﮕـﺮوﺳـﮑﻪ هـﺎﯼ ﭘﻴـﺮوزﯼ و ﺁﺧـﺮﯾﻦﺳﺨﻦ “ﺑﻪ اردو و ﻋﺮﺑﯽ و ﺗﺮﮐﯽ،”
ﺳﻔﺮ ﻓﺮﺷـﺘﻪ هـﺎ”ﺑـﻪ روﺳـﯽ و ﺗـﺎﺟﻴﮑﯽ،”اﻧﺘﻈﺎر را در ﮐﻮﻩ ودرﺧﺖ و ﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻢ ” ﺑﻪ ﻋﺮﺑﯽ ، اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ،”ﺳﻪﻗــﺪم دور ﺗــﺮ ﺷــﺪ ا ﻣــﺎدر ” ﺑــﻪ ﭼﻴﻨــﯽ ، دو ﮐﺘــﺎب “زﻧــﺪاﻧﯽ ﺷــﺐ و ﮔــﺮگ ﺧﺮﮔﻮش” ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ و ﮐﺮﻩ اﯼ ، ﭼﻬﺎر ﮐﺘﺎب “ﻗﺪ ﻗـﺪ هـﺮ روزت ﭼـﯽ ﺷـﺪ و همه ﻧﺎز وﭼﻬﺎر ﺑﺮادران و اﻟﻴﺎس و ﮔﻞ ﭘـﺮﯼ ﻏﻨﭽـﻪ ﭘـﺮﯼ ” ﺑـﻪ ﮐـﺮﻩ اﯼ .
ﮐﺘـﺎب”ﻗﺼﻪ د وﻻﮐﭙﺸﺖ ﺗﻨﻬﺎ “ﯼ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ در اﯾﺮان از ﺳﻮﯼ ﮐﺎﻧﻮن ﭘﺮورش ﻓﮑﺮﯼ ﮐﻮدﮐﺎن و ﻧﻮﺟﻮﻧﺎن ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ در ﺳﺎل ۲۰۰۸ ﺑـﻪ اﯾﺘﺎﻟﻴـﺎﯾﯽ ﺗﺮﺟﻤـﻪ ﺷـﺪ وﺗﺮﺟﻤﻪ ﺁن ﺟﺎﯾﺰﻩ ﮐﺘﺎب ﺳﺎل ﺁﻧﺠﺎ را ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻦ و ﻧﺎﺷﺮش (ﺳـﺮﻧﺪﯾﭙﻴﺘﯽ) ﮐـﺮد.ﭼﻬـﺎردﻩ اﺛـﺮ دﻳﮕـﺮ زﻳـﺮ ﭼـﺎپ دارم. ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﺁن ها دﻩ ﺟﻠﺪﯼ “ﺗﺮاﻧﻪ های ﻧﻴﺎﯾﺶ” اﺳﺖ که ﺑﺮای ﺑﭽﻪهـﺎی ﭼﻬﺎر ﺗﺎ هفت ﺳﺎﻟﻪ ﺳﺮودﻩ ام و “ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻗﺮﺁن ﻣﺠﻴـﺪ” ﺑـﺮای ﺑﭽـﻪهـﺎی دورﻩِ راهنماﻳﻲ ﮐﻪ دو ﺟـﺰﺋﺶ ﻣﻨﺘـﺸﺮ ﺷـﺪﻩ و ﺳـﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋـﻪ ﺷـﻌﺮ ﺗـﺎزﻩ وﭼﻨـﺪ ﺗﺮﺟﻤﻪ.
دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاهد ﺗﺮﺟﻤـﻪ ﻗـﺮﺁن ﺑﺮای ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن را ﺗﻤﺎم کنم. ﺁرزوﻳﻢ اﻳـﻦ اﺳـﺖ که ﺑﭽـﻪهـﺎی اﻳﺮاﻧـﻲ ﺑﻴـﺸﺘﺮﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ ﺗﺎ “ﺷﺎد” و “ﺧﻼق”ﺑﺎﺷﻨﺪ، روی ﭘﺎی ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺎﻳﺴﺘﻨﺪ و “ﻣﺴﺘﻘﻞ”ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻨﺪ و زﻧﺪﮔﻲکنند، و “ﺑـﻪ دﻳﮕـﺮان و ﺗﻔﻜﺮﺷـﺎن اﺣﺘـﺮام ﺑﮕﺬارﻧـﺪ.” دﻋـﺎ کنید که ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮم.
خلاصه ای از زندگی نامه مصطفی رحمان دوست به قلم نویسنده وبرگرفته از سایت نویسنده
