با پیشروی منجمان ناسا در فضاهای بین ستاره‌ای نیاز آن ها به تلسکوپ‌های قدرتمند بیش تر احساس می‌شود و به همین دلیل طرحی برای استفاده از نور خورشید به عنوان عدسی یک تلسکوپ قدرتمند مطرح شده است.
محققان آزمایشگاه پیشران جت ناسا در حال مطالعه برای استفاده از بزرگ ترین شی موجود در منظومه شمسی به عنوان تلسکوپ هستند.
در طرح پیشنهادی این محققان قرار است از نور خورشید به عنوان یک عدسی قدرتمند استفاده شود.
براساس نظریه نسبیت اینشتین اشیای بسیار حجیم فضای اطراف خود را مجبور به گردش به دور خود کرده و مسیر حرکت آن ها را خم می‌کنند و این موضوع در رابطه با نور نیز صادق است. در شرایط مشخصی این نور خم شده می‌تواند خاصیت بزرگ‌کنندگی و تلسکوپی به وجود آورد.
به این پدیده همگرایی گرانشی گفته می‌شود و منجمان با استفاده از خواص آن توانسته‌اند سیاره فراخورشیدی کپلر 425 بی را در فاصله چند صد میلیون سال نوری از زمین کشف کنند.
این طرح با وجود نقاط قوت خود چالش‌های فنی بزرگی نیز دارد.
مهم ترین چالش پیش روی محققان ناسا این است که برای استفاده از نور خورشید به عنوان لنز این تلسکوپ باید در فاصله‌ای حدودا 550 برابر فاصله زمین تا خورشید مستقر شود و در حال حاضر دورترین شیء ساخته دست بشر از زمین فضاپیمای “وویجر 1” است که چهل سال پس از پرتاب به فاصله ای 137 برابر فاصله زمین تا خورشید رسیده است.
چالش بزرگ بعدی محدودیت زاویه دید از سطح زمین است و مکان آن در فضاست.
با وجود این چالش‌ها در صورت عملیاتی شدن این تلسکوپ کیفیت تصاویر دریافتی از سیارات فراخوررشیدی بسیار بهتر می‌شود، در حال حاضر کیفیت تصاویر در دسترس از این سیارات در حد چند پیکسل است، حال آن که با استفاده از این تکنیک می‌توان تصاویری با کیفیت 1000 در 1000 پیکسل دریافت کرد و بزرگنمایی فوق‌العاده بهتری نیز در تصاویر داشت.
باید دید در آینده چه اخباری از این طرح منتشر می‌شود.
با پیشروی منجمان ناسا در فضاهای بین ستاره‌ای نیاز آن ها به تلسکوپ‌های قدرتمند بیش تر احساس می‌شود و به همین دلیل طرحی برای استفاده از نور خورشید به عنوان عدسی یک تلسکوپ قدرتمند مطرح شده است.
