عشق رفتن به جبهه دیوانه ام کرده بود. نه سن و سالِ درست و حسابی داشتم، نه تن و بدن رشید و تنومند. هر بار که می رفتم پایگاه اعزام نیرو، انگار که با بچه تخس و پررویی طرف باشند، دنبالم می کردند و با بد و بیراه و تهدید، بیرونم می کردند. اما آن قدر رفتم و آمدم تا مسئول ثبت نام را از رو بردم. بنده خدا با خنده ای که شکل دیگری از گریه بود، چند تا فرم داد دستم. من هم چشمان اشک آلودم را سریع پاک کردم و با خط خرچنگ قورباغه ام، تندتند فرم ها را پر کردم. ماند دو تا فرم که باید دو نفر از افراد معتمد و خوش نام محله آن را پر می کردند. مثل خر ماندم توی گل. درحالی که سعی می کردم حالت چهره ام مظلومانه باشد، به مسئول ثبت نام گفتم: “من دو تا خوش نام و معتمد از کجا پیدا کنم”بنده خدا که از دستم عاصی شده بود، با تندی گفت:” از تو جیب من! من چه میدانم فرمها را بده پر کنند و زود بیار. حالا هم تا از تصمیم خودم برنگشته ام، برو ردّ کارت.” ماندن را جایز ندانستم و زدم بیرون.نفهمیدم مسیر پایگاه اعزام نیرو تا محل همان را چطور آمدم. در راه، همه اش دنبال دو تا معتمد بودم. راستش در محله مان، معتمد و خوشنام کم نبود، اما مشکل من این بود که خودم خیلی خوشنام نبودم و اندازه صد تا آدم گناهکار اسم درکرده بودم! همه کسبه و اهالی محل از دستم ذله بودند. مغاز های نبود که شیشه اش را با توپ خرد و خاکشیر نکرده باشم. پیرمردی نبود که موقع بازی فوتبال درمحله، مزه شوتهای مرا نچشیده و با ضربه توپ کله معلق نشده باشد! خلاصه کلام همه از دستم عاصی بودند و میدانستم اگر بفهمند کارم به آنها افتاده و ریش نداشته ام پیششان گرو است، چه معامله ای با من می کنند. یک دفعه دیدم ایستاده ام جلوی مغازه “آقا پرویز” و او دارد بروبر نگاهم می کند. این آقا پرویز، اسم واقعی اش پرویز نبود. یک بار از دهان نوه اش پرید و گفت که اسم واقعی پدربزرگش « قندعلی » است. از آن به بعد، من هر بار که می خواستم صداش کنم، می گفتم: «! آقا قندعلی » و او سرخ و سفید می شد و برایم خط و نشان می کشید. اما حالا زمانی بود که باید گردن کج می کردم و یک جوری دلش را به دست می آورم. رفتم توی مغازه و گفتم:«! سلام آقا پرویز » بنده خدا طوری با چشمان ورقلبیده و متعجب نگاهم کرد که دلم برایش سوخت. بعد از چند لحظه، گل از گلش شکفت و با لبانی خندان گفت: « سلام پسر گلم. حالت چطوره؟ » فهمیدم که زده ام به هدف. حسابی مایه گذاشتم و مخش را ریختم توی فرغون و برایش روضه خواندم و منبر رفتم که ترش کرد و با عتاب گفت: «بس کن بچه، اول صبحی چه خبرته این قدر حرف می زنی! راست و حسینی بگو ببینم دردت چیه؟ » فهمیدم که تنور داغ است و موقع چسباندن نان. ماجرا را گفتم. اول هاج و واج نگاهم کرد. بعد پقی زد زیر خنده و آب دهانش مثل قطرات باران، ریخت روی سر و صورتم. لابه لای افشاندن آب دهانش گفت: «؟ چی…تو … می خوای… بری جبهه» «؟ مگه من چه ام است. خدای نکرده، کور و کچلم یا دست و پایم چلاقه » : اخم کردم و گفتم تا گفتم کچل، انگار که حرف ناجوری زده باشم، ترش کرد. حق هم داشت. چون قدرت خدا، جز چند تا شوید روی سر برّاقش، اثری از مو نبود. کمی سرخ شد و گفت:«! نخیر. من همچه کاری نمی کنم. برو ردّ کارت »
داشتم قاطی می کردم . گفتم “باشد آقا قندعلی. فقط یادت باشد که خودت خواستی. از امروز، روی تمام دیوارهای محل می نویسم آقا پرویز مساوی با آقا قندعلی! اصلاً یک تابلوی گنده می خرم و می دهم رویش بنویسند مغازه پُرمگس آقا قندعلی!” کم آورد. به زور لبخند زد و گفت : “آخر پسر جان، تو از جان من چه می خواهی. می دانی اگر ننه بابایت بفهمند من می دانستم که تو می خواهی بروی جبهه و خبرشان نکرده ام، چقدر از دستم ناراحت می شوند؟”نفس راحتی کشیدم و گفتم:” خیالتان تخت. آن قدر جیغ و داد کرده ام که همه جان به سر شده اند و با رفتن من به جبهه موافقند، به شرطی که دیگر کاری به کارشان نداشته باشم.” سرتکان داد و گفت:«! آن فرم لعنتی را بده من » بعد عینک شیشه کلفتش را به چشم زد. با خوشحالی یکی از فرم ها را به دستش دادم. فرم دوم را روی کفه ترازویش گذاشتم و گفتم:” بی زحمت، این یکی را هم بدهید یکی از دوستانتان پر کند، تا دیگر مزاحم نشوم.”آه سردی کشید و حرفی نزد. بله. این طوری بود که آقا قندعلی و دوست صمیمی اش “آقا مراد”معرف من شدند و من رفتم جبهه. اما دست روزگار، بازی دیگری برای من تدارک دیده بود. سال ها بعد که من جوانی متین و سربه راه شده بودم، به همراه پدر و مادرم بار دیگر مزاحم آقا قندعلی شدم. اما این بار می خواستم مرا به غلامی قبول کند و دامادش بشوم. حالا شما فکرش را بکنید که در جلسه خواستگاری چه گذشت!
منبع: کتاب ترکش های ولگرد
