مهندسی هوا فضا مجموعه‌ای از علوم و توانایی‌های علمی و عملی در زمینه‌ی تحلیل، طراحی و ساخت وسایل پرنده مانند هواپیماها، چرخ‌بال‌ها، موشک‌ها و ماهواره‌هاست. این رشته بر چهار پایه‌ی آیرودینامیک، جلوبرندگی، مکانیک پرواز و سازه‌های فضایی استوار است.
۱- آیرودینامیک
به مطالعه و بررسی جریان هوا، محاسبه‌ی نیروها و دستاوردهای ناشی از آن‌ها روی جسم پرنده می‌پردازد. مهندس هوافضا با فراگیری این علم، به تحلیل جریان‌های پیچیده در اطراف اجسام پرنده می‌پردازد و با به دست آوردن نیروهای آیرودینامیکی، امکان بررسی پایداری و طراحی سازه‌ها را فراهم می‌کند.
۲- پیش‌رانش یا جلوبرندگی
به مطالعه و بررسی سیستم‌های جلوبرنده اعم از موتورهای پیستونی، توربینی، راکت‌ها و نحوه‌ی تولید نیروی رانش در آن‌ها می‌پردازد.
۳- سازه‌های هوافضایی
به مطالعه و بررسی سازه‌های هواپیما و دیگر وسایل پرنده می‌پردازد. هدف آن، طراحی سازه‌هایی است که علاوه بر استحکام کافی، در برابر بارهای آیرودینامیکی و سایر بارهای استاتیکی وارد بر وسایل پرنده، حداقل وزن ممکن را نیز داشته باشند.
۴- مکانیک پرواز
این بخش در مهندسی هوا فضا به مطالعه و بررسی رفتار و حرکت‌های جسم پرنده با استفاده از اطلاعات آیرودینامیکی، هندسی و وزنی می‌پردازد. در واقع علم مکانیک پرواز از «عملکرد» تشکیل می‌شود و «عملکرد» به بررسی بُرد، مسافت نشست و برخاست ، مداومت پروازی در سرعت‌های مختلف و پایداری و کنترل وسایل پرنده می‌پردازد.
مهندسی هوافضا، علمی استراتژیک است که در آن، از همه‌ی علوم از جمله متالورژی، کامپیوتر و الکترونیک استفاده می‌شود و هدف آن، تربیت کارشناسانی است که کادر مورد نیاز محاسبات، طراحی، تحقیقات و ساخت صنایع مختلف هواپیمایی، چرخ‌بال‌سازی و موشکی را تأمین کنند؛ به همین دلیل دانشجویان این رشته موظف‌اند در مدت تحصیل، ۳ واحد پروژه بگیرند و در تابستان نیز در دفترهای مهندسی صنایع مربوطه کارآموزی کنند.
توانمندی‌ها و ویژگی‌های لازم:
متأسفانه بسیاری از داوطلبان آزمون سراسری که رشته‌ی مهندسی هوا فضا را انتخاب می‌کنند اطلاعات درستی از این رشته ندارند و آن را با خلبانی یا نجوم اشتباه می‌گیرند؛ در حالی که هدف این رشته آماده کردن دانشجویان برای کار در کارخانه است و در مورد چگونگی به پرواز درآوردن هواپیما آموزش نمی‌بینند.
دانشجویان باید در کارهای‌شان نظم و برنامه‌ریزی داشته باشند، چون برنامه‌هایی که در طول یک ترم ارائه می‌شود زیاد است و نیاز به مطالعه و برنامه‌ریزی دقیق دارد.
درس های این رشته مهندسی هوا فضا درطول تحصیل:
دروس اصلی:
نقشه کشی، استاتیک، مقدمه ای بر مهندسی هوا فضا، مکانیک سیالات، ریاضی مهندسی، دینامیک، ترمودینامیک، مبانی برق، ارتعاشات، مقاومت مصالح، کنترل اتوماتیک، علم مواد، انتقال حرارت، آزمایشگاه موتور انتقال.
دروس تخصصی:
آیرودینامیک، مکانیک پرواز، آزمایشگاه آیرودینامیک، طراحی هواپیما، تحلیل سازه ها، اصول جلوبرندگی، زبان تخصصی، طراحی سازه های هوایی، پروژه. (بسیاری از درس های این رشته همراه با آزمایشگاه است.)
هدف تربیت کارشناس در صنایع هواپیما و هلیکوپترسازی و فردی آشنا به مقدمات و اصول مهندسی هوافضا است. طول متوسط دوره ۴ سال است. دانشجویان موظفند ۳ واحد پروژه بگیرند و ۲ تابستان در دفاتر مهندسی صنایع مربوط کارآموزی کنند. فارغ‌التحصیلان کادر مورد نیاز محاسبات، طراحی، تحقیقات و ساخت صنایع مختلف هواپیمایی، هلیکوپترسازی، موشکی و صنایع دیگر را تامین می‌کنند.
آشنایی با رشته های فنی حرفه ای هنرستان ها
برای اطلاعات بیشتر می توانید به صفحه گروه هوافضای دانشگاه تهران از اینجا مراجعه کنید.
