وقتی به آسمان شب می نگریم احساس می کنیم ستاره ها می درخشند. مخصوصا وقتی که آن ها در نزدیکی افق هستند. ستاره ای به نام “سیروس” برخی اوقات آنچنان می درخشد که برخی مردم آن را شئی فضایی می پندارند. واقعا دیدنشان در آسمان شب دل پذیر است. اما حقیقت این است که این درخشش مربوط به ستاره هانیست و به دلیل تلاطم اتمسفر زمین است.
هنگامی که نور از ستاره ای در اتمسفر عبور می کند ، باید از لایه های اتمسفر عبور کند. که نورها چگالی های متفاوت دارند. ما آن ها را مشاهده می کنیم. تغییر آنها در اتمسفر باعث می شود احساس کنیم آن ها درخششی خاص دارند.
شما حداقل 20 کادریلیون مایل دورتر از خود را می توانید ببینید. در یک شب با هوای صاف شما می توانید مسافت 19000000000000000 مایل را به آسانی ببینید.این یک مسافت تقریبی برای دیدن یک ستاره معمولی مانند “دنب” در آسمان پاییز یا زمستان است. دنب به اندازه کافی روشن است که در نیمکره شمالی به راحتی دیده شود.
حفره های سیاه “مکنده” نیستند
بسیاری از ستاره شناسان معتقدند که حفره های سیاه خاصیت مکندگی دارند و اجسام اطراف را به طرف خود می کشند.
ابتدا بهتر است برای اثبات نادرستی این فرضیه مثالی ساده بزنیم. اگر به سیستم جاروبرقی دقت کنید متوجه شدید که فن جارو برقی مقدار کمی قدرت مکش دارد. مقداری هوا را به بیرون می فرستد و مقداری هوا به داخل دستگاه می فرستد که شامل گردو خاک و هوای کثیف اطراف است.
در مورد حفره های سیاه نیز بدین صورت است با این تفاوت که مکشی در کار نیست.در عوض اجسام به سمت حفره سیاه کشیده می شوند چون جاذبه فوق العاده زیادی در اطراف حفره های سیاه وجود دارد.خوب است بدانید که دمای حفره ها بسیار پایین است.
