تلسکوپ فضایی هابل موفق شد قمر جدیدی برای سیاره پلوتو کشف کند، قمری به شکل نامنظم و قطر 10 تا 25 کیلومتر که 95 هزار کیلومتر از پلوتو فاصله دارد. این قمر در 9 تصویر جداگانه دوربین دید گسترده سه هابل که در روزهای 6،7،9،17،19 تیر 1391 گرفته شده، مشاهده شده و به نظر می رسد در همان صفحه مداری، دیگر قمرهای پلوتو گردش می کند. با این حساب، سیاره کوتوله پلوتو پنج قمر به دور خود دارد که چهار تای آن در طی شش سال اخیر و توسط خود تلسکوپ فضایی هابل کشف شده اند.
پلوتو جزء عجیب ترین اجرام شناخته شده در منظومه شمسی است. اندازه فوق العاده کوچک (قطر 2300 کیلومتر که 40 درصد از ماه، قمر زمین کوچک تر است) ، موقعیت بسیار دور که به طور متوسط 5/1 میلیارد کیلومتر از سیاره نپتون دور تر است ، مدار به شدت کشیده (در مقایسه با مدار نسبتا دایروی دیگر سیارات)و صفحه مداری بسیار کج نسبت به دیگر سیارات، از همان ابتدا که به طور کاملا تصادفی کشف شد، نشان می داد که این جسم با دیگر سیارات متفاوت است. پس از کشف قمر شارون، نخستین قمر این منظومه که نصف خود پلوتو است بحث در مورد سیاره بودن یا نبودن این جسم سماوی افزایش یافت و وقتی در دهه 1990/1370 اختر شناسان موفق شدند بیش از ده جسم شبیه پلوتو را در فواصل دورتر منظومه شمسی کشف کنند، مشخص شد که پلوتو احتمالا یکی از اجرام کمربند کویی پر بوده که تحت تأثیر جاذبه سیاره نپتون از مدار خود منحرف شده و در موقعیت فعلی خود قرار گرفته است. احتمالا پنج قمر فعلی این سیاره هم اجرام دیگری از کمربند کویی پر بوده اند که به دام پلوتو افتاده اند.
به دلیل تفاوت های فاحش پلوتو با دیگر سیارات منظومه شمسی، اتحادیه بین المللی نجوم تصمیم گرفت آن را از دسته سیارات خارج کند و دسته جدیدی به نام سیارات کوتوله ایجاد کند. پلوتو آنقدر کوچک و دور است که رصد خانه های بزرگ زمین نمی توانند اطلاعات زیادی از آن گردآوری کنند، به همین دلیل ناسا فضا پیمای نیو هوراینز (به معنی افق های نور) را روانه این منظومه سیاره ای کرد. نیو هورایزنز در سال 2015 (1394) با پلوتو ملاقات خواهد کرد و برای نخستین بار چشم ما را به شگفتی های این کوتوله یخ زده منظومه شمسی باز خواهد کرد.
