علی نقی وزیری بعد از بازگشت از آلمان در سال ۱۳۰۲ اولین مدرسه واقعی موسیقی را در ایران تأسیس کرد.
در دوران قدیم شاگردان در درس‌های موسیقی دانان معروف شرکت می کردند و با رفت و آمد متوالی نه تنها ردیف را می آموختند، بلکه از روحیه و سبک استادشان نیز تاثیر می گرفتند.
در ابتدا، مدارس متعددی در تهران وجود داشتند و علاوه بر پایه های سنتی، امکان فراگیری قواعد نت خوانی و موسیقی اروپایی نزد چند هنرمند از جمله «حسین هنگ آفرین» یا «ابراهیم آژنگ» که در دارالفنون تحصیل کرده بودند، وجود داشت.
از سال 1261 شمسی «لومر» و کمی بعد «دووال» فرانسوی، نت خوانی و ویولون تعلیم می دادند. علی نقی وزیری بعد از بازگشت از آلمان در سال 1302 اولین مدرسه واقعی موسیقی را تاسیس کرد.
نت خوانی و قواعد نت نویسی و تار و ویولون و پیانو تعلیم می داد و برای مشق موسیقی شاگردانش، گروهای کوچکی از آنان تشکیل می داد و آنان را ترغیب می کرد تا قطعاتی از آثار او را به اسلوب ایرانی بنوازند.
منبع: ژان دورینگ، سنت و تحول در موسیقی ایرانی، ترجمه سودابه فضائلی، تهران، توس، 1382، ص
