کلیدهای رفتار با نوجوان

در دوران بلوغ تغییرات زیادی در نوجوان ها و همچنین والدین آن ها روی می دهد. برخورد با نوجوانان باید به گونه ای باشد که موجب تشدید عصبانیت ، عصیانگری و عناد نشود؛ زیرا چنین روحیاتی به اندازه کافی در سنین بلوغ وجود دارد. مهم ترین امری که والدین باید به خاطر داشته باشند این است که، آن ها نه دیگر با یک کودک بلکه با یک فرد بالغ روبه رو هستند. بسیاری از شیوه هایی که در برخورد با کودکان کارآیی قابل ملاحظه ای دارند در صورت تجویز برای برخورد با نوجوان مساله سازمی شود.

یک نوجوان ممکن است انتظار داشته باشد که مانند فرد بالغ با او برخورد کنند اما رفتارش مانند کودکان باشد. از سوی دیگر والدین نیز ممکن است به فرزند خود نصیحت کنند که مانند افراد بالغ رفتار کند. ولی برخورد خود آن ها با او مانند برخورد با کودکان باشد.

شیوه هایی که باید مورد توجه قرار بگیرد:

عدم استفاده از زور و فشار:
هرگاه وارد مشاجره و اعمال فشار به نوجوانان شدید، بدانید که بازنده خواهید شد. اگر در مواردی با نوجوانان اختلاف پیداکردید. به جای وارد آوردن فشار بکوشید قوانینی وضع کنید که از طریق آن اختلاف هایتان را برطرف سازید. برخی والدین بافرزندان خود مشاجره می کنند و انتظاردارند همیشه پیروزشوند و فرزند خود را وادار سازند تا به آن چیزی که آن ها صحیح می دانند عمل کند. این والدین همواره در حال نبرد با فرزندانشان هستند ولی هیچ گاه پیروز نمی شوند.

گاهی اوقات بهتراست شیوه های کنترل را تغییردهیم. اگر نوجوان به نصیحتی گوش نمی کند به جای مجبور ساختن او به اطاعت و تقلید، بهتر است در بعضی خواسته ها که خطری ندارد بگذاریم راهی را که از نظرما نادرست است، برود و پیامدهای آن را پذیرا شود.ا ز این طریق می توانیم همکاری او راجلب کنیم.

بهبود گسترش روابط:
با توجه به این که نوجوانان تمایل زیادی به صحبت کردن با والدین خود ندارند، برقراری ارتباط با آن ها دشوار است. متاسفانه بخش عمده ای از گفت و گوهای والدین با فرزند نوجوان خود نیز در نصیحت کردن، اصلاح اشتباهات و آموزش به آن ها خلاصه می شود. از این رو آنان سخنان شما را بیشتر به عنوان یک سخنرانی تلقی می کند تا یک ارتباط دوستانه. برای بهبود این روابط باید مکالمات خود را بر دل بستگی های آن ها متمرکز کنیم مثل: ورزش، موسیقی، لباس و … برای برقراری چنین ارتباطی با فرزندان خود وقت آزاد و کافی به این امر اختصاص دهید.

مدارا کردن با نوجوانان:
اگر بتوانیم کاری کنیم که فرزندمان احساسات، دل بستگی ها و ناراحتی های خود را آشکار کنند، فرصت مناسبی برای مدارا با او و پرهیز از به کاربردن زور و فشارخواهیم داشت. مثلاً اگر درخواست ما از او این باشد که در تمیزکردن پنجره ها به ما کمک کند و درخواست او از ما این باشد که آخر هفته او را به تماشای فیلمی  ببریم بهتر است هر دو از توسل به زور برای رسیدن به خواسته هایتان خودداری کرده و برای رسیدن به هدف معامله کنید. در مدارا و معامله طرف بازنده و برنده مطرح نیست، بلکه هر دو طرف برنده هستند. نیازهای فرزند خود را بشناسید و سعی کنید درازای هر درخواستی که از او دارید، شما نیز پاسخگوی یکی از نیازهای او باشید. با استفاده از این روش می توانید به فرزندخود بگویید؛ من از نیازهای تو اطلاع دارم و تو نیز از نیازهای من. اگر تو با من همکاری کنی من هم با تو همکاری می کنم، ولی اگر همکاری نکنی نمی توانی از من انتظار همکاری داشته باشی.

پرهیزازایجادعصبانیت:

همه نوجوانان گاهی عصبانی و سرکش می شوند و این احساسات را به شکل های گوناگون نشان می دهند. والدین باید به فرزندان خود کمک کنند تا احساسات و خشم آن ها به صورتی منتاسب ظاهرشود و از انباشته شدن عصبانیت در آن ها جلوگیری به عمل آید.

لاف نزدن:
والدین به شکل های گوناگون تناقضات و بی ثباتی گفتارهای خود را نشان داده و موجب گیج شدن فرزندان خود می شوند و رفتارهای خاصی چون گوش ندادن به گفته های والدین را در فرزندانشان باعث می گردند.

      –  اگر سر موقع به خانه برنگردی پاهایت را قلم می کنم.

      –  اگر در درس هایت پیشرفت نکنی سال آینده تو را به مدرسه نمی فرستم.

      –  اگر اذیتم کنی دیگه دوستت ندارم.

   شماحتماً مثال های فراوان دیگری سراغ دارید که والدین در سخنی که می گویند جدی نیستند و قصد ندارند آن را اجرا کنند. نکته مهم این است که نوجوان ها نیز متوجه این مسئله می شوند. بنابراین تهدیدهایی از این قبیل نه تنها باعث ترک رفتار نخواهد شد بلکه فرزند شما به رفتار خود ادامه داده نهایتاً این شما هستید که عقب نشینی خواهید کرد.

اغراق نکردن:
–  تو هیچ وقت موفق نمی شوی گواهینامه رانندگی بگیری…

      –  تا وقتی دیپلم بگیری نمیدانی چه طور از تلفن استفاده کنی…

   اغراق هایی از این قبیل نیز یکی از عوامل پیدایش بی ثباتی درخانواده است. والدین عصبانی شده و قول هایی می دهند یا تهدیدهای می کنند که قادر به انجام آن ها نیستند. سخنی می گویند یا کاری می کنند اما بی درنگ از کرده خود پشیمان می شوند. با این رفتارها به فرزند خود آموزش می دهند که به حرف هایی که می زنم توجه نکن و آن ها را جدی نگیر چون به آن عمل نخواهم کرد.

                                                                                                                                                              منبع : سایت روانشناسی