همه با مدل ها کار نمی کنند. عکاسان زیادی هستند که کارشان عکاسی از مردم عادی است، باید کاری کنیم که مانند مدل ها به نظر برسند. پس چگونه وقتی آن ها تجربه ژست گرفتن و کنترل صورتشان در مقابل دوربین را ندارند این کار را انجام می دهید؟ در ادامه به هفت نکته ای اشاره می کنیم که به شما کمک می کنند به سوژه های پرتره خود حسی مدل گونه دهید.
ژست دادن به مو
ما عموما به مو به عنوان قسمتی از بدن که قابل کنترل است نگاه نمی کنیم، ولی واقعا ممکن است! اگر از سوژه ای با موهای بلند عکاسی می کنید، موی بد اولین چیزی خواهد بود که در عکس به نظر بیننده خواهد رسید. قانونی وجود ندارد که چه ظاهری بهترین است. هر شخص با مدل های مختلف مو، متفاوت می شود.
اجازه دهید فرض کنیم که مشغول یک جلسه پرتره ساده بدون حضور آرایشگر مو و صورت هستید. اولین چیز که باید در خاطر داشت این است که موهایی که روی شانه ها می ریزند، خیلی بد به نظر خواهند رسید. پنج کار دیگر می توان با مو ها انجام داد که در عکس زیر (شماره ۲ به بعد) مشاهده می نمایید.
به هر قیمتی که شده باید جلوی موها روی شانه ها (شماره ۱) را گرفت. تمام مدل های موی دیگر بسته به ظاهر و حالتی که می خواهید ایجاد کنید، به نسبت مناسب ترند. دلیل اینکه من از مو در هر دو جهت (حالت ۴ و ۵) عکس گرفتم این هست که به طور طبیعی موی یک شخص در یکی از این دو جهت بهتر به نظر خواهد رسید.
برای این مطلب آموزشی من مدل موی شماره ۶ را انتخاب کردم، چرا که صورت نمایان تر است و می توانیم آموزش ژست را بهتر منتقل کنیم.
چانه (یا گوش ها) را جلو بکشید
وقتی فردی در حالت معمولی و ریلکس ایستاده، یا حتی مستقیم ایستاده تا ژست خوبی داشته باشد، قسمت خیلی کوچک شلی در زیر چانه اش ایجاد می گردد، فرقی هم ندارد که چقدر پوستشان صاف باشد. اگر به آن ها بگویید چانه شان را جلو بدهند، چانه شان را سمت شما می دهند، که این کار صورتشان را بالا می برد و کار با عکاسی از سوراخ بینی آن ها تمام می شود. (جذاب نیست) در عوض، به مدل خود بگویید تا گوش هایش را جلو بدهد.
این عکس قبل و بعد از اینکه به آن ها بگویید گوش هایشان را جلو بدهند را شرح می دهد.
مانند مثال قبل ولی نمایش از پهلو. گاهی من به این کار «لاک پشتی» می گویم، چرا که آن ها حس یک لاک پشت را خواهند داشت که از پوسته اش بیرون می آید. این کمی ناراحت یا غیر طبیعی است، اما نتیجه کار ارزشش را دارد.
تکنیک مشابه با یک مدل مرد. او خیلی ورزشکار و اندامی بود، اما طرز ایستادن طبیعیمان خیلی فوتوژنیک (خوش عکس) نبود.
بازو را بالا بکشید
وقتی اشخاص طبیعی می ایستند، کار دیگری که انجام می دهند ایستادن با بازو های چسبیده به دو طرف بدنشان است. این مشکلات متعددی را سبب می شود. اول اینکه، آن ها را در عکس خامکار و ناراحت نشان می دهد. دوم اینکه، بازو روی پیچ کمر قرار می گیرد. این به بازو فشار آورده و باعث می شود بزرگ تر به نظر برسد.
برای حل این مشکل می توانید از مدل بخواهید بازویش را چند سانتیمتر بالاتر آورده تا «معلق» شده و به او فشار نیاورد. کار دیگری که می توانید انجام دهید این است که به دست آن ها ژستی دهید که بازو در موقعیت متفاوتی قرار گیرد، مثلا دستشان را به کمرشان بزنند. خط قرمز در عکس فوق نشان دهنده سایز بازو در حالت ژست دار و بدون ژست مدل است. می توانید به راحتی مشاهده کنید که چقدر بازوی مدل وقتی ژست گرفته کوچکتر شده است.
فضای اطراف کمر را باز بگذارید
همه دوست دارند لاغر به نظر برسند. کاری که می توانید انجام دهید این است که از کمرشان بدون هیچ چیز اضافی عکس بگیرید. منظور من این است که پیچ کمر آن ها را ایزوله کنید تا همانطور که هست دیده شود. من از مدلم خواستم که دو دستش را به کمر بزند. عکس سمت چپ حالت بدون ژست مدل است. دست سمت چپ مدل از کمر فاصله و فضایی ندارد، پس به سایز او اضافه کرده است. وقتی از او بخواهیم که دستش را کمی از بدنش فاصله دهد، می توانید فضای ایجاد شده را ببینید، در نتیجه کمر از لحاظ بصری با المان اضافه ای محاصره نشده است.
خط قرمز عرض بصری سوژه را از عکس اول نشان می دهد. این خط در عکس دوم تکرار شده و نشان می دهد که بازو چقدر به عرض اضافه می کند. این قانون فقط برای بازو کاربردی نیست. هر چیزی در پیش زمینه که باعث شود سوژه بزرگتر به نظر برسد یک مزاحم است. مثال هایی که می توان زد: آدم های دیگر، تنه درختان، پایه های چراغ ها هستند. %
خیلی مطلب مفیدی بود . ممنونم .