قرآن اشاره می کند که بیش از 1400 سال پیش، جهان در حال گسترش بود. در آیه 47 سوره ذاریات آمده است: وَالسَّمَاءَ بَنَیْنَاهَا بِأَیْدٍ وَإِنَّا لَمُوسِعُونَ و ما آسمان را با قدرت بنا کردیم و همواره آن را وسعت می بخشیم. عبارت عربی اِنَّا لَمُوسِعُونَ به معنی “ما در حال گسترش هستیم” می باشد. کلمه موسعون مشتق فعل اوسع “گسترش دادن” است. حرف لام (ل) در آغاز این کلمه برای تاکید اسم یا صفت مقدم استفاده می شود و به معنای زیاد یا بسیاز زیاد می باشد.
بر این اساس این عبارت به معنی ما در حال گسترش زیاد جهان هستیم می باشد. پس از اینکه تحلیل آیه قرآن، ما را از گسترش جهان مطلع می سازد بررسی خواهیم کرد که چه علمی در این باب سخن می گوید: تنها یک دیدگاه غالب بر موضوع در آغاز قرن 20 وجود داشت این دیدگاه اظهار داشت که جهان یک ساختار ثابت دارد که مانند آغاز جهان از قبل وجود داشته است.
تا قرن 20 هیچ دانشمندی به گسترش جهان اشاره نکرد. در واقع هیچ کس حتی تصورش را نمی کرد. در آغاز قرن 20 فیزیکدان روسی الکساندر فریدمن و کیهان شناس بلژیکی جرج لیمتر از لحاظ نظری برآورد کردند که جهان پیوسته در حال حرکت و گسترش است.
تلسکوپ ادوین هابل
واقعیت گسترش جهان هستی از طریق مشاهده در سال 1929 ثابت شد. در حین بررسی آسمان از طریق تلسکوپ غول پیکر، ستاره شناس آمریکایی ادوین هابل کشف کرد که ستارگان و کهکشان ها به طور مداوم از یکدیگر دور می شوند. ستاره ها و کهکشان ها نه تنها از ما بلکه از یکدیگر دور شده اند. در سال های بعد این مورد از طریق مشاهدات اثبات شد که جهان در حال گسترش بوده است. جهانی که در آن همه چیز به طور مداوم از یکدیگر دور می شوند به معنای این است که جهان به طور مداوم در حال گسترش است.
به منظور درک بهتر گسترش جهان ما می توانیم چنین فرض کنیم که جهان، سطحی از یک بادکنک پر باد باشد که نقاط روی آن از یکدیگر به طور یکسان،دور می شوند. وقتی جهان گسترش می یابد اشیای موجود در آن از یکدیگر دور می شوند.
وقتی این واقعیت علمی توسط کسی شناخته نشده بود و وقتی مردم فکر می کردند که خورشید مثل یک سیب کوچک است؛ قرآن به این حقیقت اشاره کرد. قران به صورت واضح اعلام کرد که جهان در حال گسترش می باشد. این به طور واضح ثابت می کند که قرآن کلام خداست که این واقعیت علمی تنها در قرن 20 کشف شد که در یک کتاب متعلق به 14 قرن پیش وجود داشته است و اینکه این حقیقت توسط یک فرد اطلاع رسانی شد که خواندن و نوشتن را نمی دانست این مورد از طریق یکی از دو راه زیر امکان پذیر خواهد بود.
مورد اول
یک انسان این واقعیت غلمی را خود کشف کرد. مورد دوم؛ این واقعیت توسط خدایی که جهان را خلق کرد و آن را گسترش داد بیان شد. کتابی که در آن ابن حقیقت نوشته شده است کتاب خداست و کسی که این پیام را منتقل می کند پیامبر اوست. هیچ انتخاب دیگری وجود ندارد و ممکن نیست انتخاب اول را قبول کنیم که برای یک فرد بی سواد زندگی در چهارده قرن پیش ممکن نیست این در حالیست که هیچ تلسکوپی برای کشف حقیقت توسط خود فرد وجود نداشت و تنها از طریق تلسکوپ های غول پیکر امکان پذیر بود.
بنابراین بزرگترین نخبگان تاریخ جهان نمی توانند مدل جهان در حال گسترش را ترسیم کنند. با وجود مشاهدات و مطالعات علمی اشان، آن ها قابل تصور نبود. پس این اطلاعات نمی تواند کلمات یک فرد بی سواد باشد که 14 قرن پیش در بیابان زندگی می کرده که هیچ تکنولوژی در آن وجود نداشت کتابی که شامل این اطلاعات است نمی تواند توسط او نوشته شده باشد.
مورد دوم
پس تنها یک انتخاب برای پذیرش گزینه دوم باقی می ماند و آن اینکه اطلاعات توسط خدا به او داده شده است که جهان را آفرید و به طور مداوم گسترش داد و این اطلاعت معجزه آسا را از طریق پیامبرش حضرت محمد (ص) بر مردم نازل کرد و کتابی که شامل این اطلاعات است کتاب اوست.
اگر کسی گفت که او (محمد) ممکن است است آن را اتفاقی نوشته باشد بنابراین کلمات یک انسان خواهد بود و این انسان، حقیقت را در کتاب خود، بدون آگاهی از آن نوشته و به گسترش جهان اشاره کرده است.
ما می گوییم که میلیون ها کتاب از این قرن نوشته شده است اگر برای یک انسان ممکن بود که این حقیقت را به طور اتفاقی در کتاب های خود بنویسد حقیقت گسترش جهان هستی می توانست به طور اتفاقی در کتاب های دیگر رخ دهد. با این حال، این موارد ضد همدیگر هستند این حقیقت در هیچ کدام از کتاب های نوشته شده توسط انسان و حتی تا قرن 20 در کتاب های ستاره شناسان نخبه ذکر نشده است. این حقیقت به ذهن کسی خطور نکرده و در هیچ کتابی نوشته نشده است.
ما نمی توانیم این را تحمیل کنیم که حقیقت اطلاعات قرآن اتفاقی بوده است بنابراین این غیرممکن است چیزی غیر از این بگوییم که قرآن کتاب خداست. تنها یک انتخاب ممکن است قرآن کتاب خداست.
