غزل شماره ۱۲۷ حافظ

روشنی طلعت تو ماه ندارد

طراحی سایت فروشگاه حرفه ای با هوشمند گستران😍 (کلیک کنید)

پیش تو گل رونق گیاه ندارد

گوشه ابروی توست منزل جانم

خوشتر از این گوشه پادشاه ندارد

تا چه کند با رخ تو دود دل من

آینه دانی که تاب آه ندارد

شوخی نرگس نگر که پیش تو بشکفت

چشم دریده ادب نگاه ندارد

دیدم و آن چشم دل سیه که تو داری

جانب هیچ آشنا نگاه ندارد

رطل گرانم ده ای مرید خرابات

شادی شیخی که خانقاه ندارد

خون خور و خامش نشین که آن دل نازک

طاقت فریاد دادخواه ندارد

گو برو و آستین به خون جگر شوی

هر که در این آستانه راه ندارد

نی من تنها کشم تطاول زلفت

کیست که او داغ آن سیاه ندارد

حافظ اگر سجده تو کرد مکن عیب

کافر عشق ای صنم گناه ندارد

تعبیر:

بسیار انسان خوش شانسی هستید. هر کجا می روید بقیه کنار می کشند چون موفقیتتان در آنجا حتمی است. کاری را که انجام می دهید از دست هیچکس بر نمی آید و این به خاطر ذوق و سایقه ی خودتان می باشد. مواظب باشید راه خطا نروید چون دشمنان می خواهند شما را خراب کنند.

امتیاز به این نوشته
شاید به این مطلب هم علاقمند باشید
غزل شماره 184 حافظ

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *