بچه‌های یک روستای دورافتاده در ویتنام که دمای روستایشان در تابستان به ۴۰ درجه نیز می‌رسد، ترجیح می دهند، به‌جای بازی و شنا در رودخانه هر روز خود را به مدرسه برسانند، زیرا می‌دانند آینده بهتر آن‌ها فقط با یادگیری رقم خواهد خورد.
این بچه‌ها و خانواده‌هایشان امیدوارند که با فراگرفتن درس به جنگ فقر و نداری بروند. آن‌ها مجبورند برای رفتن به مدرسه از رودخانه‌ای پر آب و خروشان بگذرند اما خبری از پل محکم برای عبور از رودخانه نیست. پل‌های بامبویی نیز به هنگام طغیان رودخانه بسیار خطرناک است، بنابراین آن‌ها مجبورند بر کلک‌های ساخته شده از چوب بامبو سوار شوند و به کمک طنابی که به دو سوی رودخانه کشیده شده از این آب‌های خروشان عبور کنند.
این راه عبور از آب نیز همیشگی نیست و گاهی تنها یک راه باقی می‌ماند. مردانی از روستا وظیفه بردن دانش‌آموزان را از میان آب‌های خروشان به عهده می‌گیرند. وظیفه‌ای که بسیار خطرناک و دلهره‌آور است.
بچه‌ها داخل کیسه‌ی بزرگ پلاستیکی می‌شوند تا به هنگام عبور از آب خیس نشوند و بعد به کمک جوان شناگر که در میان آب شنا می‌کند و این کیسه پلاستیکی را به دنبال خود می‌کشد، به سمت دیگر رودخانه می‌روند.
هر چند که این گذرگاه بسیار خطرناک است و کودکان به هنگام عبور از آب می‌ترسند اما با حوصله صبر می‌کنند تا نوبت به آن‌ها برسد. روزانه ۵۰ دانش‌آموز باید با این مشقت از آب رد شوند و به طرف دیگر رودخانه بروند.
عبور از آب تنها مانع رفتن به مدرسه نیست بلکه این بچه‌ها باید ۱۵ کیلومتر دیگر را نیز در جاده‌های خطرناک و از میان جنگل بگذرانند تا به مدرسه برسند. معلمان تلاش می‌کنند تا والدین و دانش‌آموزان را تشویق کنند تا علی‌رغم مشکلات، مدرسه تعطیل نشود.
اختصاصی نشریه‌ی اینترنتی نوجوانها – جمال رادفر
