به گزارش خبرگزاری فارس به نقل از یورونیوز، آیا راه های پیشرفتهتر و بهتری برای بازیافت این خرچنگ وجود دارد؟
محققان با وارد شدن به آزمایشگاهی در ایالت «باواریای» آلمان تلاش کردند تا فرایند تولید پسماندههای خرچنگ و میگوی خوراکی به مواد بیوپلیمر را انجام دهند.
طرحی که حامی آن اتحادیه اروپا است، این طرح به پالایش های مورد نظر در بیوتکنولوژی میپردازد و کمک میکند تا از پسماندههای غذایی و زبالهها مواد قابل استفاده در علم و فناوری تولید شود.
بیو پلیمرها پس از سلولزها در جهان یکی از عناصر اصلی تشکیل دهنده موادغذایی هستند.
خرچنگ، میگو و صدف های دریایی، مواد تشکیل دهندهشان بیشتر از کیتئین است؛ کیتئین یک پلی ساکارید است. در واقع پلیمری که از قندهای مولکولی مشتق میشود.
قندهای مولکولی از نقطه نظر علم شیمی یا بیوتکنولوژی نقش سازندههای مولکولی را ایفا میکند.
بازماندههای یک خرچنگ، لاشه یک خرچنگ، عناصر غیر بازیافتی در خود دارد. از این عناصر میتوان در تولید بیوگاز استفاده کرد.
در این فرآیند، بیوشیمیست های مونیخی، موفق به تهیه سویههای مختلف از مخمرها شدهاند تا بتوانند کیتئین را به روغن طبیعی تبدیل کنند. فرآیندی که بین 5 تا 7 روز به طول میانجامد.
کیتئین چه سودی در فناوری بیو پلیمر دارد؟
دکتر «ماتیاس اولریش»، یکی از محققان این طرح گفت: در این ساختار، ما به روغنی طبیعی دست پیدا میکنیم که از میگو و یا خرچنگ به دست آمده است.
با افزایش فشار شدید به این روغن دست پیدا میکنیم که طی یک فرآیند به پلاستیک نهایی میرسیم.
روغن طبیعی در یک فرآیند شیمیایی به خلوص بالا رسیده است، حالا ماده اولیه برای ساخت پلیمر است، مرحله بعدی پلیمرکردن است.
محصول بیو پلیمری ما از این رآکتور با حرارتی بین 250 تا 300 درجه سانتیگراد خارج میشود و بلافاصله به ذرههای کوچکتر تبدیل میشود. یکی از محققان گفت: از این راکتور که مانند یک زودپز عمل میکند، میتوان مقادیر زیادی مواد اولیه تولید کرد. اساس اصلی ما این روغن طبیعی است که آن را با کاتالیز کردن تغییر دادهایم.
پس از پایان فرآیند شیمیایی به پلاستیک هایی با عملکرد فوقالعاده دست پیدا خواهیم کرد و آن را در حوضچه آب سرد میاندازیم.
در اینجا بیوپلیمرها در دستگاه کنترل میشوند تا عناصر اصلی آن ها مشخص شوند. از طریق پسماندههای میگو و یا خرچنگ و با کمک یک فرآیند شیمیایی میتوان در آینده مواد جدیدی تولید کرد.