قدرت اخلاق و معجزه خصلت های خوب

اخلاق

می گویند دانش قدرت است در حالی که این اخلاق است که قدرت می آفریند. هیچ چیز قوی تر از اخلاق نیست، ثروت، دانش، سمت، مقام و قدرت اجتماعی همه در مقابل اخلاق ناچیزند.

اخلاق، اساس و پایه پیشرفت است. در واقع قدم اول برای سفر معنوی اخلاقیات است. اگر زندگی را با اخلاقیات همراه نکنیم پوچ خواهد شد. امروزه انسان ها می خواهند به طور معجزه وار اخلاق خود را عوض کنند، این غیر ممکن است، تقوی لازمه این سفر معنوی است.

اخلاق یعنی تکیه کردن به حقیقت عشق، نیکی،حس وظیفه، آرامش، عدم خشونت و مقدرات الهی. همان طور که استنباط می کنیم این مقوله ها ارزش هایی انسانی هستند که در واقع عمق آموزش های مذاهب را تشکیل می دهند. متکی بودن به اخلاق نشانگر این  است که الوهیت را در خود و در دیگران قبول داریم و بدین طریق برای دیگران ارزش قائلیم. پیروی از اخلاق پیش از اطاعت از قواعد اجتماعی است. رعایت اخلاق است که انسان را می سازد و به سوی خدا رهسپار می کند.

اخلاق به عنوان وظیفه معنوی و دینی به این معنی نیست که فقط  از قواعد روزمره زندگی پیروی کنیم بلکه پیروی از اخلاق راه درست برای شکوفایی است. ارنست همینگوی می گوید: اخلاق آن است که به شما حالی خوش عطا کند، آن چه شما را ناراحت می کند عدم درستکاری است.

lsd[vh[block id=”tabligh-matni”]

چگونه می توانیم خصلت های خوب داشته باشیم؟

درس های اولیه اخلاق این است که دروغ نگوییم. دزدی نکنیم، به دیگران آزار نرسانیم و اگر این کارها را انجام دهیم بازتاب های سریع خواهند داشت. کردار غلط منجر به درد و رنج می شود، ارتکاب گناه تجربه خطرناکی است، غم انگیز ترین قسمت داستان این است که علی رغم این همه  گرفتاری هایی که می بینیم و می شنویم باز دست در آتش می کنیم و می سوزیم، انسان امروزی همه چیز را می بیند و می شنود ولی باز گرفتار درد و رنج می شود و سقوط می کند چرا که هنوز به باطن خویش واقف نشده است، انسانی که این اصل را نادیده می گیرد تجربه خطرناکی را که نتیجه آن جز درد و رنج و پشیمانی نیست به دست می آورد.

معنویت

اساس معنویت، عطش درست زندگی کردن است. کسانی که دارای این نیرو هستند و حس تشخیص دارند خیلی کم اند، کسی به مرگ فکر نمی کند اما مرگ هر لحظه ممکن است فرا  برسد و تمام دارایی های مادی ما را بگیرد، آن چه که مرگ برای ما بر جا می گذارد خصایل خوب است، ارزش زندگی ما با بصیرت اخلاقی سنجیده می شود نه با دارایی ما.

فکر نکنید کسانی که با زرق وبرق و تشریفات فراوان نیایش خدا را به جا می آورند افراد خدا پرستی هستید، هر کس که در راه معنوی گام بر می دارد، به آن چه می گوید عمل می کند، با رنج دیگران ناراحت می شود و با خوبی آن ها خوشحال، او سرسپرده واقعی است.

پیشرفت معنویت

پیروی از یک راه درست، پیشرفت معنویت است و ما را به خدا نزدیک تر می کند، نیکوکار باشید ولی به دنبال نتیجه و ثمره آن نباشید. اگر برای امور خیریه ای که انجام داده اید مورد قدردانی واقع نشدید شکوه و شکایت نکنید و ثمره چه خوب و چه بد از آن خود شماست، بنابراین بهترین راه آزاد شدن از عواقب عمل و عکس العمل نادیده گرفتن نتیجه و انجام دادن به خاطر نفس عمل است. ایثار و فداکاری و تظاهر و خودنمایی بیگانه است، ایثار در واقع ترویج روح و جان است. آن گنجینه ای که باید در سکوت و انزوا به دنبالش گشت، حکما می دانند چگونه آن را حفظ و در عمیق ترین گوشه های جانشان از آن محافظت کنند، جان تنها رفیق و خدا تنها مشاور آن هاست.

در حقیقت قلب انسان بهترین راهنمای اوست، زمان نیز استاد بزرگی است. کیهان پهناور کتابی عالی برای همگان است، فقط یک دوست واقعی وجود دارد و آن خداست. لازم است اهمیت زمان را تشخیص دهید، زمان بسیاری از اعمال ما را در زندگی تعیین می کند، زمان استادی بزرگ است. جهان کتابی بزرگ است. وقتی  آن چه را در جهان روی می دهد با دقت مطالعه کنیم می توانیم درس های ارزنده بیاموزیم. خداوند بهترین و شکست ناپذیر ترین دوست بشر در همه زمان هاست.  همه دوستان دیگر به زمان خدمت می کنند، انسان ها با باور دوستان موقت خود زندگیشان را هدر می دهند. بهترین دوست شما در قلبتان حضور دارد و ساکن آن است. قلب شما وطن شماست.

پرورش اخلاق

راه توسعه و پرورش نیروی اخلاقی، عشق بدون نفس است. ما وقتی پی ببریم الوهیتی که در ما هست در دیگران نیز وجود دارد؛ از ارتکاب اعمال خودخواهانه جلوگیری خواهیم کرد. ما با گسترش این بینش که روح الهی در وجود همه هست به جایی می رسیم، که دیگر به کسی آسیب نمی زنیم و به دیگران آزار نمی رسانیم. عشق، اساس حفظ، نگهداری و رشد جامعه است. شما می توانید اخلاق را پرورش دهید، اخلاق را باید با  عشق عاری از نفس، عدالت و نظم و قانون اجتماعی تدوین کرد. غذای ما، عشق است، اگر عشق نزد انسان ارزشش را از دست بدهد، ملت ها ضعیف می شوند و علم بشریت از بین می رود.

انسان عشق را باید به خاطر خود عشق بپروراند. اگر چنین رفتار کنید کل جامعه خوشبخت خواهد بود و در نتیجه شاهد چنان وجودی خواهیم بود که هیچ عصری نظیر آن را ندیده است، شادی و آرامش در اشیای بیرونی نیست بلکه در درون خود شماست و به دلیل نادانی است که این کیفیات در بیرون جستجو می شوند، در جهانی که امروز یا فردا باید آن را ترک کرد. باید زود بیدار شوید، عصاره و جوهر هر چیز را بشناسید، حقیقت لایزال عشق را که خداست تجربه کنید و حقیقت را پذیرا باشید و مابقی را رها کنید. تا زمانی که اشتیاقات دنیوی وجود دارد از غم و پریشانی رهایی نیست.

[block id=”tabligh-tasviri”]

عشق

عشق و عاشق و معشوق هر سه یگانه و واحدند. بدون عشق، عاشق نمی تواند وجود داشته باشد.  حتی اگر عشق و عاشق هر دو وجود داشته باشند بدون معشوق، عشق عملکردی نخواهد داشت. در هر سه مورد عشق اساسی است.

عشق همانا خدا و خدا همانا عشق است. آن جا که عشق حضور دارد خداوند متجلی می شود. به افراد بیش تری عشق بورزید و عشق خود را به آنان بیفزایید. عشق را به خدمت تبدیل کنید و خدمت را عبادت بدانید. عشق و ایثار دو ایده آل مهم در زندگی هستند. به همه عشق بورزید حتی به کسانی که از آنها نفرت دارید و این شاخص سر سپردگی و خلوص شماست.