یک زمان گفتم به خود خاموش باش لب فرو بند از سخن ها گوش باش
ناگهان از جان من بر شد خــــــروش هــان! منــم پـــژواک آواز ســروش
من نی خاموشـــــم و آوا از اوســت قــطـــره نـــاچیزم و دریــا از اوسـت
1- دوست عزیزم شما پیامدهای احتمالی رفتارت را چگونه پیش بینی می کنی؟
مثلا وقتی وبلاگ خاصی را با وقت و زحمت زیاد می نویسی یا فلان نظری را می دهی یا طرز خاصی رفتار می کنی، نتایج آن را چگونه پیش بینی می کنی؟
فکر می کنی دیگران تا چه اندازه پذیرای شما باشند؟ یا تا چه اندازه مقبولیت دارید و یا تا چه اندازه نظرات و اعمال شما مفید واقع شده است؟
این که تا چه اندازه در پیش بینی این نتایج موفق باشید نشان دهنده صحت قضاوت شماست.
هر چقدر فانکشن قضاوت شما به واقعیت نزدیک تر باشد شما به آرامش نزدیک تر شده اید.
مثال: فرض کنید شما وبلاگ خاصی نوشته اید یا یک تاپیک یا پستی زده اید که انتظار دارید روزانه صد ها نفر آن را تائید و تشویق کنند و گواهی به مفید بودن آن دهند ولی پیش بینی شما صحیح نباشد، آن گاه حس خوبی به شما دست نمی دهد. مشکل از آن جا شروع می شود که نحوه زندگی شما چنان باشد که همیشه دچار این خطای بنیادی شده و مرتب اشتباهات فاحش در قضاوت خود داشته باشید. کم کم آرامش خود را از دست خواهید داد. لذا ضرورت دارد با دقت بیش تری پیامدهای احتمالی رفتارمان را حدس بزنیم.
2- قضاوت شخص در مورد این که موقعیت واقعی است یا آرمانی؟
همیشه ما دوست داریم به نحو خاصی باشیم یا زندگی کنیم (آرمانی) ولی در واقعیت توانایی ما متفاوت است (واقعی). لازم است قضاوت صحیحی داشته باشیم در مورد این که:
اکنون چه هستیم (واقعی)
چه می خواهیم باشیم (آرمانی)
ضمن مشخص کردن و جداکردن این 2، باید فاصله این 2 را نیز کم کنیم.
از یک طرف اقدامات عملی موثر در رسیدن به خواسته هایمان را انجام دهیم (بالا بردن سطح واقعیت) و از طرف دیگر اهداف خود را مناسب تر و قابل دسترس انتخاب کنیــــــم. ( پائین آوردن توقع و ایده آل ها)
اگر بین واقعیت هایی که هست و ایده آل هایی که دوست داریم فاصله زیاد شود، به مرور آرامش خود را از دست خواهیم داد.
منبع: hamdardi.com
