می رسیم به یکی از سردسته های حق و حقوق! قانون ایستادن در صف. این حق با کسی شوخی ندارد چون در مواردی مربوط به خوردنی ها و شکم می شود. کدام مورد؟ وقتی که زنگ تفریح در صف بوفه ایستاده اید و منتظرید نوبتتان شود تا یک کیکی، چیزی، بخرید و بخورید و دلی از عزا در آورید اما یک دفعه یکی از هم مدرسه ای های محترم دوان دوان و گاهی فریاد کشان از راه می رسد و می پرد و عینهو چی، میله جلوی بوفه را می گیرد و کله مبارک را می کند توی بوفه که «یه های بای بدین!» اینجاست که بر می گردی و به چهره اش با دقت نگاه می کنی و می بینی که بله، از فرزندان نوبر آقای نوبری است!
اما حق و حقوق آدم ها نسبت به هم در زمان ایستادن در صف چیست؟
همه ما در زندگیمان با این صحنه «تو صف زدن» رو به رو شده ایم. همیشه یک آدم مثلا پرمشغله توی صف می زند و توجیه اش هم این است که عجله دارد. این دسته از آدم ها کلا «تو صف بزن» هستند و کاری ندارند صف چیست. می خواهد صف نانوایی باشد یا بوفه مدرسه یا دستشویی عمومی! قانون اول این است: تو صف بزن نباش. یعنی اگر این اخلاق را دارید روی خودتان کار کنید و تغییر کنید. چون این ویژگی، ویژگی آدم های زرنگ و باحال نیست؛ اتفاقا ویژگی آدم های پررو و بی حال است! چون به هرحال، حال ندارند توی صف بایستند.
جا نگیرید.
البته این مورد نه تنها در مورد ایستادن در صف بلکه در زمینه برنامه هایی که توی سالن همایش ها یا نمازخانه مدرسه برگزار می شود صدق می کند. یعنی طرف را می بینی که خودش نشسته و به اندازه 73 متر دست هایش را دراز کرده و بیست هزار تا کوله پشتی گذاشته که «اینجا جای دوستانم است». اصلا جا گرفتن معنی ندارد. هرکس زودتر آمد جلوتر می نشیند و یا می ایستد و هرکس هم دیرتر آمد عقب تر می رود. خب دیگر، جمع کن آن خرمن کوله پشتی ها را، می خواهیم بنشینیم!
صف اتوبوس
گاهی اوقات هم باید صفی تشکیل شود و نمی شود. مثلا شما خسته و کوفته از یک روز پر درس و امتحان در ایستگاه اتوبوس نشسته اید و منتظرید اتوبوس بیاید تا شما را به خانه و یک خواب خوب برساند. ایستگاه شلوغ می شود و طبیعتا عده ای روی صندلی ها نشسته اند و عده ای ایستاده اند. بعد اتوبوس می رسد. تا بیایید بلند شوید می بینید همه آن آدم هایی که ایستاده بودند (یعنی دیرتر از شما به ایستگاه آمده بودند) به طرف در حمله کرده اند تا زودتر سوار شوند و صندلی خالی گیرشان بیاید.
خب اینجا کمی هوش لازم است که آن آدم ها بفهمند حق سوار شدن با کسانی است که زودتر آمده بودند. اما خب هوش ندارند دیگر. هوششان ته کشیده. البته نه اینکه واقعا ته کشیده باشدها، ترجیح می دهند نشان بدهند هوششان ته کشیده که به صندلی برسند. حرف هم اگر بزنید… بهتر است در این جور مواقع که خسته اید هیچ حرفی نزنید چون باید اعصاب فولادین داشته باشید که با اینجور آدم های کم هوش بحث کنید و مخ سالم به در ببرید.
***
به نظر شما افراد چه حق و حقوق دیگری نسبت به هم در زمان ایستادن در صف دارند؟
